• O nas

  • O nas

  • Lindleyowie

  • Lindleyowie

  • E-biblioteka

  • E-biblioteka

  • Nasze archiwum

  • Nasze archiwum

  • Kontakt

  • Kontakt

  • Nowości

  • Nowości

  • Linki

  • Linki

Aktualności

200 lat zasłużonej Instytucji Inżynierii Cywilnej w Londynie

Do Instytucji Inżynierii Cywilnej należało aż pięciu członków rodziny Lindleyów

200 lat zasłużonej Instytucji Inżynierii Cywilnej w Londynie

Instytucja Inżynierii Cywilnej (ang. Institution of Civil Engineers (ICE) jest jedną z najbardziej szanowanych i uznanych na świecie instytucji zrzeszających inżynierów. Od 1818 roku przyjmuje w swoje szeregi słynnych i wpływowych inżynierów z Wielkiej Brytanii. W 2018 roku ICE obchodziła jubileusz 200-lecia swojego istnienia organizując z tej okazji szereg działań przypominających jej dorobek i ludzi z nią związanych.


Do tej szacownej instytucji należało aż pięciu członków rodziny Lindleyów.. William Lindley dołączył do Institution of Civil Engineers w 1842 roku, William Heerlein  w 1878, Robert Searles w 1881 i Joseph Lindley w 1899 roku. W XX wieku Marie Lindley, ostatni inżynier cywilny w rodzinie, została członkiem stowarzyszonym ICE w 1953 roku. W 1972 roku była drugą kobietą w historii ICE, która otrzymała pełne członkostwo (Fellowship).

Krótka historia ICE

Skromne początki ICE sięgają początków 1818 roku. Niewielka grupa młodych inżynierów spotkała się w londyńskiej kawiarni i podjęła decyzję o założeniu Instytucji Inżynierii Cywilnej, pierwszej na świecie organizacji  zrzeszającej profesjonalną kadrę inżynierską. Pierwszym prezydentem został w 1820 roku Thomas Telford. Znany z licznych projektów infrastrukturalnych przyciągnął do ICE wielu nowych członków i odegrał ogromną rolę w kształtowaniu dzisiejszego oblicza ICE.
Od tego czasu ICE jest domem dla wielu największych inżynierów w historii Wielkiej Brytaniii. Po 200 latach zrzesza ponad 92 000 członków w swoich filiach w ponad 150 państwach na całym świecie.



Linki w j. ang.: https://www.ice.org.uk/about-ice/our-history

https://en.wikipedia.org/wiki/Institution_of_Civil_Engineers



Siedziba ICE, One Great George Street, London SW1



Siedziba ICE

Świat cyfrowy to umożliwił: William Lindley (1808-1900) wrócił do Hamburga w Europejskim Roku Dziedzictwa Kulturowego 2018

Urząd ds. Zabytków i Uniwersytet Nauk Stosowanych wspólnie opracowali aplikację, w której Lindley, jako cyfrowy bohater, komentuje rozwój miasta Hamburga.

Świat cyfrowy to umożliwił: William Lindley (1808-1900) wrócił do Hamburga w Europejskim Roku Dziedzictwa Kulturowego 2018

William Lindley przemówił


W dniu 7 września 2018 roku, z okazji przypadającej dzień później 210-rocznicy urodzin Williama Lindleya, Uniwersytet Nauk Stosowanych (Hochschule für angewandte Wissenschaft, HAW) we współpracy z Instytutem Dziedzictwa Kulturowego w Hamburgu, uruchomił aplikację cyfrową ożywiającą Williama Lindleya. 


Głosem niemieckiego aktora William Lindley powitał członków swojej rodziny, przebywających z tej okazji w Hamburgu oraz poinformował użytkowników aplikacji o swoich dokonaniach w tym mieście oraz o tym, jak istotne jest wspólne działanie, wymiana doświadczeń z innymi Europejczykami w kształtowaniu pozytywnych podstaw dla realizacji nowych, idących z duchem czasów projektów. 


Niewielką próbkę tej aplikacji zobaczyć mogli wcześniej, bo już 8 stycznia 2018 roku, uczestnicy otwarcia Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego. Pokaz odbył się w Wielkiej Sali Ratusza w Hamburgu. 




Na fotografii cyfrowa postać Williama Lindleya, który prosi prof. Monikę Grütters, Ministra Stanu ds. Kultury i Mediów, dr. Martina Müncha, Prezesa DNK, dr. Carsten Brosdę, senator ds. Kultury i mediów w Hamburgu, Petra Kammerevert, europosłankę, aby oficjalnie zainaugurowali Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego 2018.

 




https://sharingheritage.de/projekte/mit-lindley-durch-hamburg-englisches-know-how-in-der-hansestadt-digital-erleben/

http://www.hamburg.de/bkm/kulturerbejahr-2018-hamburg/10234046/lindley-2018/http://www.hamburg.de/pressearchiv-fhh/10222840/europaeisches-kulturerbejahr-2018/


  • Archiwum
Slideshow Image 1 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2

Nowości

  • wszystkie
  • spotkania
  • książki
  • wystawy
  • Informacje prasowe
  • Ciekawostki
245243241239236

Światowy Dzień Wody oraz wieża wodna Polfy Tarchomin w Warszawie

W dniu 22 marca roku 2021 obchodzimy Światowy Dzień Wody. Tydzień wcześniej warchomińska wieża wodna stała się zabytkiem.  
czytaj więcej

Światowy Dzień Wody oraz wieża wodna Polfy Tarchomin w Warszawie

W roku 2021 Światowy Dzień Wody przypada na  22 marca (poniedziałek), który jako World Water Day ustanowiony został przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w czasie konferencji Szczyt Ziemi 1992 w Rio de Janeiro w Brazylii.

Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji S.A. w Warszawie zaprasza tego dnia do Studia Wodociągów Warszawskich na wyjątkowy program „Bądźmy na czasie – pijmy kranówkę”. Zaproszeni goście pokażą „jak smaczna i bezpieczna jest #WarszawskaKranówka. Obserwujcie nasz Facebook, Instagram i wydarzenia – będziemy odkrywać kolejne karty!” – zwraca się do Warszawiaków MPWiK S.A.
Zob.: https://www.facebook.com/events/922738314934435/

 

*

 

W dniu 14 marca, jak poinformował  mazowiecki wojewódzki konserwator zabytków Jakub Lewicki, wieża wodna Zakładów Farmaceutycznych Polfa Tarchomin została wpisana do rejestru zabytków.

 


Autorka: Małgorzata Woś


Budynek wieży wodnej powstał w kompleksie zakładów farmaceutycznych na Tarchominie na terenie znacjonalizowanych po II wojnie światowej Zakładów Ludwika Spiessa. W 1947 roku uruchomiono produkcję penicyliny, zaś w 1953 – insuliny. W 1947 r. fabryka weszła w skład przedsiębiorstw Zjednoczenia Przemysłu Farmaceutycznego POLFA jako Tarchomińskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa". Zatwierdzony w 1952 roku projekt obiektu został opracowany przez Władysława Raczyńskiego w Specjalistycznym Przedsiębiorstwie Projektowania Budownictwa Miejskiego - Miastoprojekt. Prace związane z budową przeprowadzono w 1954 roku. Ostatecznie dopiero w 1957 roku wybrano docelowy projekt zwieńczenia wieży autorstwa inż. K. Bohatyrewicza, opracowany przez firmę BIPROFARM. „Partie szczytowe otrzymały formę żelbetowej cylindrycznej nadbudówki ujętej konstrukcją wsporczą w postaci czwórnogu i nadciągów. Wkrótce żelbetowe zwieńczenie uzupełniono ażurowym neonem z logotypem zakładów Polfy wpisanym w koło" – mówił Lewicki.



Więcej zob. https://tvn24.pl/tvnwarszawa/bialoleka/warszawa-bialoleka-wieza-polfy-w-rejestrze-zabytkow-5042980

Więcej fotografii zob. Wieże ciśnień, Małgorzata Łoś, https://wiezecisnien.eu/mazowieckie/warszawa_polfa/

Zmarł Alexander Caspar, prawnuk Williama H. Lindleya

W Zurychu odszedł od nas Alexander Caspar, jeden z najstarszych potomków Williama H. Lindleya
czytaj więcej

Zmarł Alexander Caspar, prawnuk Williama H. Lindleya

Dotarła do nas smutna wiadomość o śmierci Alexandra Caspara, jednego z najstarszych potomków Wiliama H. Lindleya.



Alexander Caspar w Blackheath z żoną Beatrice (z lewej) i Hanną Żelichowską


Alexander Walter Horst Caspar (6.IV.1934-26.II.2021), był prawnukiem W.H. Lindleya i wnukiem jego córki Julii Fanny Elizabeth oraz Roberta Boveri. Swoje dzieciństwo spędził w Niemczech, zawodowe życie przepracował w bankach Szwajcarii. Tam poznał swoją żonę Beatrice Spotti, z którą ma dwie córki. Przejawiał głębokie zainteresowanie dziejami rodziny i był kopalnią wiedzy o ich licznych związkach ze znanymi europejskimi rodami.

Babka Alexandra Caspara, Julia Fanny, przebywała wraz z ojcem W.H. Lindleyem w Warszawie w 1901 roku.



Alexander Casper odwiedził nasze miasto wraz z małżonką (2006 r.), brał udział w zjazdach rodzinnych, m.in. w Baku i Londynie, gdzie w 2015 r. odsłonięta została tablica pamiątkowa na domu rodzinnym Lindleyów. Rodzina Alexandra Caspara ma długie tradycje muzycznie, wielu jej członków uprawiało grę na różnych  instrumentach. Kontynuuje tę tradycję starsza córka Angelika, utalentowana szwajcarska skrzypaczka.




Alexander Caspar w Żelazowej Woli w 2006 r. Na zdjęciu od lewej: żona Beatrice, siostra Ursula (w tle), część rodziny z Niemiec - Heinke Peschke i Karin Deubner



Wraz z Jego odejściem zamknął się bardzo ważny rozdział dziejów rodziny Lindleyów. Był żywym ogniwem łączącym odległą przeszłość z teraźniejszością. Zawdzięczam mu wiele bezcennych informacji o minionej przeszłości. Pozostaje żal, że epidemia zabrała nam możliwość kontynuacji tych fascynujących rozmów o czasach ówczesnych pionierów postępu cywilizacyjnego.



Niech spoczywa w pokoju!

Hanna i Ryszard Żelichowscy

oraz członkinie i członkowie Societas Lindleiana


W 200. rocznicę urodzin Sokratesa Starynkiewicza

200 lat temu, 30 grudnia 1820 r. urodził się Sokrates Starynkiewicz,
pełniący obowiązki prezydenta Warszawy w latach 1875-1892
czytaj więcej

W 200. rocznicę urodzin Sokratesa Starynkiewicza


Na stronie tytułowej: portret Sokratesa Starynkiewicza, p.o. prezydenta Warszawy (1895 r.). Autor Badowski, Adam (1857-1903) , Muzeum Narodowe w Warszawie

***


200 lat temu, 30 grudnia 1820 (18 grudnia według czasu starego stylu)* w Taganrogu nad Morzem Azowskim, przyszedł na świat Sokrat Iwanowicz Starynkiewicz (ros. Сократ Иванович Старынкевич), w polskiej literaturze znany jako Sokrates Starynkiewicz.



* Według kalendarza juliańskiego (stary styl) obowiązującego w Cesarstwie Rosyjskim, w odróżnieniu od kalendarza gregoriańskiego (nowego stylu) wprowadzonego w październiku 1582 roku i używanego w Królestwie Polskim różnica ta w latach 1800–1899 wynosiła np. 12 dni, a od 1900 roku do 1918 już 13 dni. Uwzględniając różne kalendarze niekiedy stosuje się format podwójny, np. „18 / 30 grudnia 1820”. W tym układzie aktualną (gregoriańską) datą jest ta druga. Po raz pierwszy w polskiej publicystyce historycznej urodziny Sokratesa Starynkiewicza Polskie Radio ogłosiło 18 grudnia, według starego stylu juliańskiego (kalendarza rosyjskiego). Oznaczałoby to 6 grudnia (!). Zob. audycja radiowa 200. rocznica urodzin Sokratesa Starynkiewicza. Rosyjski generał, któremu Polacy postawili pomnik (Cztery pory roku/Jedynka).https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/978250,Sokrates-Starynkiewicz-rosyjski-prezydent-Warszawy






W dziejach Warszawy, stolicy likwidowanego Królestwa Polskiego, przypadła mu niewdzięczna rola pełnienia obowiązków wojskowego prezydenta Warszawy. Funkcję tę jako generał-major artylerii wojska rosyjskiego, sprawował w latach 1875–1892. Polubił Warszawę i związał się z nią do końca swojego życia. Zmarł 23 sierpnia 1902 roku. Postać jego oceniana była przez Polaków pozytywnie od samego początku. Pomnik Starynkiewicza na Stacji Filtrów oraz plac noszący jego imię są jedynymi upamiętnieniami z okresu zaboru rosyjskiego zachowanymi w Warszawie, a jego grób na cmentarzu prawosławnym na Woli otaczany jest opieką stołecznego MPWiK S.A.



Zasłynął swoją odpowiedzialnością i uczciwością. Do legendy przeszły jego wpłaty do kasy miejskiej z własnej kieszeni za szkody wyrządzone chybionymi zakupami inwestycyjnymi. Na lata jego urzędowania przypadły wielkie inwestycje infrastrukturalne, w tym budowa wodociągów i kanalizacji, uruchomienie pierwszej publicznej linii tramwaju konnego, otwarcie wielkiego cmentarza Bródnowskiego czy budowa nowej gazowni na Woli.


Ojciec Iwan był filologiem klasycznym, dyrektorem gimnazjum w Taganrogu stąd imiona dwóch synów o rodowodzie greckim,  Sokrat i  Olimp.


Choć postać p.o. prezydenta Warszawy S. Strynkiewicza obszerną literaturę, zadziwiają wciąż powtarzające się błędy, mylące obu braci przebywających w tym samy czasie w Warszawie, a także uporczywie tytułowanie go prezydentem miasta (ostatnim cywilnym prezydentem miasta Warszawy był  Zygmunt Wielopolski a jego następców zaliczyć należy do komisarzy wojskowych). Fragment ulicy przypisanej Starynkiewiczowi to nie fragment Filtrowej ale odcinek biegnący prostopadle do bramy wejściowej na teren Stacji Filtrów, obok Szpitala Dzieciątka Jezus, dzisiaj wliczany w obszar odrębnego Placu Starynkiewicza.


Nie ma też Zespołu Stacji Filtrów Williama Lindleya w Warszawie (Wikipedia). Głównym inżynierem budowy wodociągów i kanalizacji w Warszawie był jego syn, William Heerlein Lindley.



Nic nie ujmując zasługom Starynkiewicza w budowaniu największej warszawskiej inwestycji - wodociągów i kanalizacji - z nieznanych ówczesnym krajowym publicystom rosyjskich źródeł wynika, że powstać mogła ona jedynie dzięki udanym zabiegom u cara Aleksandra II i Aleksandra III dwóch rosyjskich generałów–gubernatorów - Pawła Kotzebue i Piotra Albedyńskiego - stojących od p.o. prezydenta wyżej w hierarchii władzy wojskowej administrującej Warszawą! 



Pomnik p.o. prezydenta, wykonany w 1907 roku przez Jana Woydygę, zaginął w 1944 roku. W 110. rocznicę uruchomienia wodociągu w 1996 roku (a właściwie popłynięcia pierwszej wody z kranów w prywatnych posesjach) jego replikę zamówiło kierownictwo MPWiK u rzeźbiarza Michała Rosy. Zaszczyt odsłonięcia pomnika przypadł piszącemu te słowa w dniu 21 września 1996 roku. Pomnik znajduje się na Stacji Filtrów, będącej częścią Zakładu Centralnego Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Warszawie S.A.


    

Mowa przed odsłonięciem pomnika oraz pomnik po odsłonięciu.
Na fotografiach autor tekstu, prof. Ryszard Żelichowski




Pomnik po odsłonięciu, w całej okazałości (autor rzeźby Michał Rosa)



Literatura zalecana:

Sokrates Starynkiewicz, Dziennik 1887-1897, PWN, Warszawa 2001.

Ryszard Żelichowski, Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu, Biblioteka Societas Lindleiana, t. I-III, Warszawa 2019.


Spokojnych świąt i cieszenia się zdrowiem w 2021 r.

 Członkom i sympatykom Societas Lindleiana spokoju na duszy i samego zdrowia w 2021 r. życzy Zarząd
czytaj więcej

Spokojnych świąt i cieszenia się zdrowiem w 2021 r.

 

William H. Lindley w Alei Sław w Samarze

W 1909 r. władze miasta Samary zleciły wykonanie kanalizacji W.H. Lindleyowi według jego projektu. W październiku 2016 r., w Alei Sław miasta, otrzymał swoją "gwiazdę" 
czytaj więcej

William H. Lindley w Alei Sław w Samarze

Samara (ros. Самара, w latach 1935–1991 Kujbyszew,  Куйбышев) – miasto w Rosji, port rzeczny nad Wołgą. Stolica obwodu samarskiego.

W październiku 2016 roku, z okazji 130-lecia wodociągu Samary, przed głównym wejściem do przedsiębiorstwa SKS-Samara Sp. zoo (Systemy komunalne w Samarze) otwarto Aleję Sław, w której umieszczono nazwiska wybitnych przedstawicieli miejskiej branży wodno-kanalizacyjnej.
Każdego roku Aleja Gwiazd jest uzupełniana nowymi nazwiskami. Rolę "gwiazd" odgrywają płyty z szarego eleganckiego lokalnego kamienia.


W 2016 roku w Alei Gwiazd uwieczniono nazwiska założycieli miejskiej sieci wodociągowo-kanalizacyjnej: Williama H. Lindleya. Petera Alabina, Nikolaja Zimina oraz Alfreda von Vacano.





                   William Heerlein Lindley jest autorem projektu pierwszej kanalizacji Samary. 


W 1906 roku Magistrat (Duma) Samary podjął decyzję o budowie kanalizacji w tym mieście według projektu W.H. Lindleya. Główne części kanalizacji zachowały się do dziś. W 2019 roku minęło 110 lat od tego wydarzenia. 

Na płycie brakuje litery „H”, skrótu od Heerlein, członu jego nazwiska (według brytyjskiej tradycji nazwiska matki). Zwróciliśmy się z prośba o jego uzupełnienie. Może nasi Rosyjscy przyjaciele wprowadzą tę  niezbędną korektę 


Peter Alabin (1824-1896) od 1884 do 1891 pełnił funkcję burmistrza i na tym stanowisku w dużej mierze przyczynił się do otwarcia pierwszego wodociągu w Samarze w 1886 roku.



                                       

                                         Odsłonięcie pierwszych "gwiazd" w Alei Sław



Alfred Josef Marie Ritter von Wellho  Vacano (Альфред фон-Вакано) (1846-1929), poddany austriacki, przedsiębiorca, filantrop, właściciel browaru w Samarze. Inicjator i sponsor budowy pierwszej kanalizacji w Samarze. W 1909 roku oddano do użytku sfinansowaną przez niego próbną kanalizację o długości 4,2 km.

Nikolay Zimin jest autorem projektu pierwszego wodociągu w Samarze. 




Widok ogólny na pierwsze "gwiazdy"


W latach 2017-2019  Aleja Sław wzbogaciła się o kolejne cztery tablice.

 


***

Fotografie zawdzięczam dyrektorowi generalnemu SKS-Samara Vladimirowi Biryukovowi (Главного управляющего директора ООО "Самарские коммунальные системы" Бирюкова Владимира) oraz Marii A. Almazovej, kierownikowi działu PR SKS (Мария Александровна Алмазова, начальник отдела по связям с общественностью ООО), za co bardzo dziękuję .

Przejdź do strony:
  • << Pierwsza
  • < Poprzednia
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • 11
  • 12
  • Następna>
  • Ostatnia >>
Societas Lindleiana, wszelkie prawa zastrzeżone
  • O nas
  • Lindleyowie
  • E-biblioteka
  • Nasze archiwum
  • Kontakt
  • Linki
Projektowanie stron internetowych: www.bedweb.pl