• O nas

  • O nas

  • Lindleyowie

  • Lindleyowie

  • E-biblioteka

  • E-biblioteka

  • Nasze archiwum

  • Nasze archiwum

  • Kontakt

  • Kontakt

  • Nowości

  • Nowości

  • Linki

  • Linki

Aktualności

200 lat zasłużonej Instytucji Inżynierii Cywilnej w Londynie

Do Instytucji Inżynierii Cywilnej należało aż pięciu członków rodziny Lindleyów

200 lat zasłużonej Instytucji Inżynierii Cywilnej w Londynie

Instytucja Inżynierii Cywilnej (ang. Institution of Civil Engineers (ICE) jest jedną z najbardziej szanowanych i uznanych na świecie instytucji zrzeszających inżynierów. Od 1818 roku przyjmuje w swoje szeregi słynnych i wpływowych inżynierów z Wielkiej Brytanii. W 2018 roku ICE obchodziła jubileusz 200-lecia swojego istnienia organizując z tej okazji szereg działań przypominających jej dorobek i ludzi z nią związanych.


Do tej szacownej instytucji należało aż pięciu członków rodziny Lindleyów.. William Lindley dołączył do Institution of Civil Engineers w 1842 roku, William Heerlein  w 1878, Robert Searles w 1881 i Joseph Lindley w 1899 roku. W XX wieku Marie Lindley, ostatni inżynier cywilny w rodzinie, została członkiem stowarzyszonym ICE w 1953 roku. W 1972 roku była drugą kobietą w historii ICE, która otrzymała pełne członkostwo (Fellowship).

Krótka historia ICE

Skromne początki ICE sięgają początków 1818 roku. Niewielka grupa młodych inżynierów spotkała się w londyńskiej kawiarni i podjęła decyzję o założeniu Instytucji Inżynierii Cywilnej, pierwszej na świecie organizacji  zrzeszającej profesjonalną kadrę inżynierską. Pierwszym prezydentem został w 1820 roku Thomas Telford. Znany z licznych projektów infrastrukturalnych przyciągnął do ICE wielu nowych członków i odegrał ogromną rolę w kształtowaniu dzisiejszego oblicza ICE.
Od tego czasu ICE jest domem dla wielu największych inżynierów w historii Wielkiej Brytaniii. Po 200 latach zrzesza ponad 92 000 członków w swoich filiach w ponad 150 państwach na całym świecie.



Linki w j. ang.: https://www.ice.org.uk/about-ice/our-history

https://en.wikipedia.org/wiki/Institution_of_Civil_Engineers



Siedziba ICE, One Great George Street, London SW1



Siedziba ICE

Życzenia na Święta i na Nowy 2019 rok!

Najlepsze życzenia świąteczne i noworoczne od Zarządu "Societas Lindleiana"

Życzenia na Święta i na Nowy 2019 rok!

 

Ta piękna wieża wodociągowa, przysypana śniegiem, a znajduje się W Giżycku. 
Fotografia sprzed 1997 r.

https://www.gizycko.pl/wieza-cisnien-w-zimowej-szacie.html



WIEŻA CIŚNIEŃ zwana Wodną Wieżą, wybudowana w 1900 r., według projektu inżyniera Otto Intze (1843-1904). Swoją funkcję pełniła od 1996 roku, kiedy to została sprzedana w ręce prywatne.  Znajduje się na wzgórzu przy skrzyżowaniu ulicy Warszawskiej i Wodociągowej.  W całości zbudowana  z czerwonej nie otynkowanej cegły, w stylu neogotyckim, z ciekawymi sklepieniami zewnętrznymi wokół jej korony. Cała wieża ma wysokość 25 m, szerokość u podstawy 7,20 m, a korony 9,06 m, Pokonując 129 stopni schodów  lub wjeżdżając windą można znaleźć się na najwyższej kondygnacji wieży, na wysokości 162 metrów n.p.m. 


"Od 1997 r. w rękach prywatnych, po przebudowie  mieści się tu kawiarnia. Z tej wysokości, przez lunety, można podziwiać  panoramę miasta, okoliczne wioski, lasy i jeziora - mazurskie krajobrazy.   We wnętrzu wieży znajduje się lokalne muzeum, którego eksponaty obrazują życie dawnych mieszkańców."

https://www.gizycko.pl/wieza-cisnien.html


 



  • Archiwum
Slideshow Image 1 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2

Nowości

  • wszystkie
  • spotkania
  • książki
  • wystawy
  • Informacje prasowe
  • Ciekawostki
252250249245243

Nowa książka o Williamie Lindleyu w Niemczech

W sierpniu 2021 roku, na niemieckim rynku wydawniczym ukazała się nowa biografia Williama Lindleya!
czytaj więcej

Nowa książka o Williamie Lindleyu w Niemczech

Po ponad połowie wieku, w sierpniu 2021 roku, na niemieckim rynku wydawniczym ukazała się nowa biografia Williama Lindleya. Jej autorem jest zaprzyjaźniony z nami hamburski historyk Ortwin Pelc a tytuł jego książki brzmi William Lindley (1808-1900). Ingenieur und Stadtplaner. Eine Biografie (William Lindley (1808-1900). Inżynier i urbanista. Biografia). Stanowi ona 26 tom z serii „Hamburgische Lebensbilder" wydawaną przez „Verein für Hamburgische Geschichte” i opublikowaną przez Wallenstein Verlag (Göttingen 2021). 


Na tę niedużą objętościowo pozycję, liczącą 192 strony, o poręcznym formacie 21,5 x 12,5 cm, składa się 14 rozdziałów, z których  zdecydowana większość dotyczy dokonań inżynierskich Lindleya w Wolnym Hanzeatyckim mieście  Hamburgu.




To ważna i potrzebna książka.  Od czasu pierwszej publikacji autorstwa Gustava H. Leo, powstałej w 1936 roku, opublikowanej sześćdziesiąt trzy lata później (Gustav H. Leo, William Lindley. Ein Pionier der technischen Hygiene, Hamburg 1969) wiedza historyków na temat  Williama Lindleya i jego rodziny znacznie wzrosła. Ukazało się drukiem kilka nowych publikacji w języku polskim i niemieckim, odbyło się wiele konferencji okolicznościowych poświęconych W. Lindleyowi w Polsce i w Niemczech.  



Wszystkie nowe informacje na temat dokonań tego wielkiego angielskiego inżyniera, w Hamburgu także znakomitego urbanisty, w zgrabnej formie zebrał, zilustrował i przystępnie opisał Ortwin Pelc. To pozycja niezbędna w biblioteczce każdego admiratora prac Williama Lindleya, a także osoby zainteresowanej historią miejskiej infrastruktury w XIX-wiecznej Europie. Gorąco polecamy jej lekturę!



W 140-rocznicę umowy o budowie kanalizacji i wodociągów w Warszawie

W dniu 23/11 lipca 1881 roku, 140 lat temu, W.H. Lindley podpisał z Magistratem umowę na budowę kanalizacyjnych i wodociągowych oraz na kierowanie ich budową w Warszawie
czytaj więcej

W 140-rocznicę umowy o budowie kanalizacji i wodociągów w Warszawie

W dniu 23/11 lipca 1881 roku William Heerlein Lindley, w oparciu o upoważnienie ojca, podpisał z Magistratem warszawskim umowę na wykonanie szczegółowych planów kanalizacyjnych i wodociągowych oraz na kierowanie ich budową w Warszawie. Umowa między Magistratem a W.H. Lindleyem znajduje się Archiwum Państwowym m.st. Warszawy i składa się z 42 paragrafów oraz punktów dodatkowych dotyczących relacji inżynierów z Magistratem. Z treścią umowy mieszkańcy Warszawy dowiedzieli się dopiero w październiku, po opublikowaniu jej w „Przeglądzie Technicznym”.



William Heerlein Lindley


Komitet Budowy Wodociągów i Kanalizacji m. Warszawy zebrał się dwa dni później. Jak pisał „Kurier Warszawski” z 26/14 lipca: „Pierwsze posiedzenie [Komitetu] odbyło się wczoraj pod przewodnictwem prezydenta miasta  w obecności p. Lindleya, syna. Pan prezydent przedstawił Komitetowi projekt kontraktu”. Za „nadzór i za odpowiedzialny główny kierunek robót przy budowie kanalizacji i wodociągu” Zarząd Miejski zobowiązywał się wypłacić Lindleyom wynagrodzenie roczne w wysokości 2000 funtów szterlingów, w ratach kwartalnych, w rublach po kursie w dniu wypłaty. Wartość pierwszego etapu robót projektowych wyniosła dwa tysiące rubli.





Staropolska toaleta



William Lindley-ojciec nie przybył do Warszawy na podpisanie wynegocjowanej z takim trudem umowy, oficjalnie z powodu choroby. Faktycznie dlatego że już dwa lata wcześniej przeszedł na emeryturę i wycofywał się z podejmowanych zobowiązań czyniąc miejsce dla swego następcy najstarszego syna. Ze wszystkich swych praw i obowiązków wynikających z umowy z Magistratem Warszawy zrzekł się on na rzecz Williama Heerleina w dniu 26 sierpnia 1881 roku.


Zakończyła się również niepewność trwająca w Warszawie, co do losu tego wielkiego projektu. Zgodę na jego budowę wydał car  Aleksander II, który zginął w zamachu bombowym 13 marca 1881 roku, kierowanym przez Polaka. W manifeście z 14/2 marca, z okazji wstąpienia na tron jego syn, z usta Aleksandra III popłynęły uspokajające słowa: „Będę się starał naśladować ojca i zakończyć to, co on zaczął”. W przypadku Warszawy car obietnicy dotrzymał i uszanował zgodę wyrażoną przez swojego Aleksandra II  w czasie pobytu w Warszawie. Aleksander III podpisał stosowny ukaz umożliwiający budowę wodociągów oraz kanalizacji w Warszawie. Roboty mogły ruszyć, ale upłynąć musiało jeszcze pięć długich lat zanim ruszyły nowoczesne wodociągi i do domów warszawskich popłynęła filtrowana woda.


Rodzina zawiadamia przyjaciół o śmierci Alexandra Caspara

Rodzina Alexandra Caspara żegna Go pięknym wierszem lokalnego poety z Zurychu, Conrada Ferdinanda Meyera
czytaj więcej

Rodzina zawiadamia przyjaciół o śmierci Alexandra Caspara


 
*

Światowy Dzień Wody oraz wieża wodna Polfy Tarchomin w Warszawie

W dniu 22 marca roku 2021 obchodzimy Światowy Dzień Wody. Tydzień wcześniej warchomińska wieża wodna stała się zabytkiem.  
czytaj więcej

Światowy Dzień Wody oraz wieża wodna Polfy Tarchomin w Warszawie

W roku 2021 Światowy Dzień Wody przypada na  22 marca (poniedziałek), który jako World Water Day ustanowiony został przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w czasie konferencji Szczyt Ziemi 1992 w Rio de Janeiro w Brazylii.

Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji S.A. w Warszawie zaprasza tego dnia do Studia Wodociągów Warszawskich na wyjątkowy program „Bądźmy na czasie – pijmy kranówkę”. Zaproszeni goście pokażą „jak smaczna i bezpieczna jest #WarszawskaKranówka. Obserwujcie nasz Facebook, Instagram i wydarzenia – będziemy odkrywać kolejne karty!” – zwraca się do Warszawiaków MPWiK S.A.
Zob.: https://www.facebook.com/events/922738314934435/

 

*

 

W dniu 14 marca, jak poinformował  mazowiecki wojewódzki konserwator zabytków Jakub Lewicki, wieża wodna Zakładów Farmaceutycznych Polfa Tarchomin została wpisana do rejestru zabytków.

 


Autorka: Małgorzata Woś


Budynek wieży wodnej powstał w kompleksie zakładów farmaceutycznych na Tarchominie na terenie znacjonalizowanych po II wojnie światowej Zakładów Ludwika Spiessa. W 1947 roku uruchomiono produkcję penicyliny, zaś w 1953 – insuliny. W 1947 r. fabryka weszła w skład przedsiębiorstw Zjednoczenia Przemysłu Farmaceutycznego POLFA jako Tarchomińskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa". Zatwierdzony w 1952 roku projekt obiektu został opracowany przez Władysława Raczyńskiego w Specjalistycznym Przedsiębiorstwie Projektowania Budownictwa Miejskiego - Miastoprojekt. Prace związane z budową przeprowadzono w 1954 roku. Ostatecznie dopiero w 1957 roku wybrano docelowy projekt zwieńczenia wieży autorstwa inż. K. Bohatyrewicza, opracowany przez firmę BIPROFARM. „Partie szczytowe otrzymały formę żelbetowej cylindrycznej nadbudówki ujętej konstrukcją wsporczą w postaci czwórnogu i nadciągów. Wkrótce żelbetowe zwieńczenie uzupełniono ażurowym neonem z logotypem zakładów Polfy wpisanym w koło" – mówił Lewicki.



Więcej zob. https://tvn24.pl/tvnwarszawa/bialoleka/warszawa-bialoleka-wieza-polfy-w-rejestrze-zabytkow-5042980

Więcej fotografii zob. Wieże ciśnień, Małgorzata Łoś, https://wiezecisnien.eu/mazowieckie/warszawa_polfa/

Zmarł Alexander Caspar, prawnuk Williama H. Lindleya

W Zurychu odszedł od nas Alexander Caspar, jeden z najstarszych potomków Williama H. Lindleya
czytaj więcej

Zmarł Alexander Caspar, prawnuk Williama H. Lindleya

Dotarła do nas smutna wiadomość o śmierci Alexandra Caspara, jednego z najstarszych potomków Wiliama H. Lindleya.



Alexander Caspar w Blackheath z żoną Beatrice (z lewej) i Hanną Żelichowską


Alexander Walter Horst Caspar (6.IV.1934-26.II.2021), był prawnukiem W.H. Lindleya i wnukiem jego córki Julii Fanny Elizabeth oraz Roberta Boveri. Swoje dzieciństwo spędził w Niemczech, zawodowe życie przepracował w bankach Szwajcarii. Tam poznał swoją żonę Beatrice Spotti, z którą ma dwie córki. Przejawiał głębokie zainteresowanie dziejami rodziny i był kopalnią wiedzy o ich licznych związkach ze znanymi europejskimi rodami.

Babka Alexandra Caspara, Julia Fanny, przebywała wraz z ojcem W.H. Lindleyem w Warszawie w 1901 roku.



Alexander Casper odwiedził nasze miasto wraz z małżonką (2006 r.), brał udział w zjazdach rodzinnych, m.in. w Baku i Londynie, gdzie w 2015 r. odsłonięta została tablica pamiątkowa na domu rodzinnym Lindleyów. Rodzina Alexandra Caspara ma długie tradycje muzycznie, wielu jej członków uprawiało grę na różnych  instrumentach. Kontynuuje tę tradycję starsza córka Angelika, utalentowana szwajcarska skrzypaczka.




Alexander Caspar w Żelazowej Woli w 2006 r. Na zdjęciu od lewej: żona Beatrice, siostra Ursula (w tle), część rodziny z Niemiec - Heinke Peschke i Karin Deubner



Wraz z Jego odejściem zamknął się bardzo ważny rozdział dziejów rodziny Lindleyów. Był żywym ogniwem łączącym odległą przeszłość z teraźniejszością. Zawdzięczam mu wiele bezcennych informacji o minionej przeszłości. Pozostaje żal, że epidemia zabrała nam możliwość kontynuacji tych fascynujących rozmów o czasach ówczesnych pionierów postępu cywilizacyjnego.



Niech spoczywa w pokoju!

Hanna i Ryszard Żelichowscy

oraz członkinie i członkowie Societas Lindleiana


Przejdź do strony:
  • << Pierwsza
  • < Poprzednia
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • 11
  • 12
  • Następna>
  • Ostatnia >>
Societas Lindleiana, wszelkie prawa zastrzeżone
  • O nas
  • Lindleyowie
  • E-biblioteka
  • Nasze archiwum
  • Kontakt
  • Linki
Projektowanie stron internetowych: www.bedweb.pl