Do Instytucji Inżynierii Cywilnej należało aż pięciu członków rodziny Lindleyów
Instytucja Inżynierii Cywilnej (ang. Institution of Civil Engineers (ICE) jest jedną z najbardziej szanowanych i uznanych na świecie instytucji zrzeszających inżynierów. Od 1818 roku przyjmuje w swoje szeregi słynnych i wpływowych inżynierów z Wielkiej Brytanii. W 2018 roku ICE obchodziła jubileusz 200-lecia swojego istnienia organizując z tej okazji szereg działań przypominających jej dorobek i ludzi z nią związanych.
Do tej szacownej instytucji należało aż pięciu członków rodziny
Lindleyów.. William
Lindley dołączył do Institution of Civil Engineers w 1842 roku, William
Heerlein w 1878, Robert Searles w
1881 i Joseph Lindley w 1899 roku. W XX wieku Marie Lindley, ostatni inżynier
cywilny w rodzinie, została członkiem stowarzyszonym ICE w 1953 roku. W 1972 roku
była drugą kobietą w historii ICE, która otrzymała pełne członkostwo (Fellowship).
Krótka historia ICE
Skromne początki ICE sięgają początków 1818 roku.
Niewielka grupa młodych inżynierów spotkała się w londyńskiej kawiarni i podjęła
decyzję o założeniu Instytucji Inżynierii Cywilnej, pierwszej na świecie organizacji
zrzeszającej profesjonalną kadrę
inżynierską. Pierwszym prezydentem został w 1820 roku Thomas Telford. Znany z
licznych projektów infrastrukturalnych przyciągnął do ICE wielu nowych członków
i odegrał ogromną rolę w kształtowaniu dzisiejszego oblicza ICE.
Od tego czasu ICE jest domem dla wielu
największych inżynierów w historii Wielkiej Brytaniii. Po 200 latach zrzesza ponad 92 000
członków w swoich filiach w ponad 150 państwach na całym świecie.
Linki w j. ang.: https://www.ice.org.uk/about-ice/our-history
https://en.wikipedia.org/wiki/Institution_of_Civil_Engineers
Siedziba ICE, One Great George Street, London SW1
Siedziba ICE
W dniach 16–19 stycznia 1880 roku William H. Lindley przybył po raz pierwszy do Warszawy. Była ona przystankiem na jego drodze do Sankt Petersburga, dokąd wiózł plany kanalizacji tego miasta. W tym czasie był już głównym inżynierem we Frankfurcie nad Menem i następcą ojca w firmie rodzinnej. W dniach 16 i 17 stycznia 1880 r. w Magistracie odbyły się „ustne rozprawy nad projektami Lindleya”. Podczas posiedzeń Obywatelskiego Komitetu Budowy Kanalizacji (potocznie Komitetem Kanalizacyjnym), któremu przewodniczył baron Nikołaj Medem (1833-1899), generał–gubernator i gubernator warszawski, a asystował Sokrates Starynkiewicz (p.o. prezydenta Warszawy, 1875–1891), miały miejsce „nadzwyczaj ożywione dyskusje”.
Podczas trzech kolejnych spotkań omówiono
różne aspekty projektu wodociągów i kanalizacji złożonego przez ojca Williama
Lindleya miastu Warszawie w 1878 rok. Uczestniczyli w nich, „bok inżynierów, dygnitarze
warszawscy cywilni i wojskowi w licznym
gronie, z uwagi na ważność przedmiotu”. Choć wydawał się dostojnemu gronu
bardzo młody (miał 27 lata), ale „jak wnosić można było zdolny, a zwłaszcza
umiejący dobrze mówić", zrobił na zebranych bardzo dobre wrażenie.
Starynkiewicz wspierał go dostępnymi sobie środkami. Nie tylko odpowiadał w
prasie na wszelkie ataki na Lindleya,
kanalizację, wodociągi czy gospodarkę Magistratu w ogóle, ale potrafił także
trafić do poszczególnych ludzi, by w osobistej rozmowie udowadniać swoje racje”
– wspominał inżynier miasta Julian Majewski.
Ratusz Warszawy, ok. 1878
Największą zaletą tych trzydniowych posiedzeń było to, że warszawscy inżynierowie mogli wypowiedzieć swoje zdanie, zaś Lindley miał okazję zaprezentować własny punkt widzenia. Samemu Lindleyowi stwarzano ponadto wyśmienitą okazję do poznania polskich specjalistów, których miał zatrudnić przy realizacji projektu. Bezpośrednim wynikiem dyskusji było zawarcie z Wiliamem H. Lindleyem umowy wstępnej, zlecającej mu prowadzenie budowy wodociągów i kanalizacji w Warszawie.
Szerzej na ten temat zob.: R. Żelichowski, Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu, Societas Lindleiana, Warszawa 219, t.II.
Drogie Przyjaciółki/ Przyjaciele, Sympatyczki/ Sympatycy Societas Lindleiana,
Mija kolejny rok kalendarzowy, który przynosi ważne wspomnienia.W Królestwie Polskim pod zaborem rosyjskim troska o zaopatrywanie w wodę ludności Warszawy spoczywała w rękach Zarządu Miasta (Miejskiego), zaś wodociągi i kanalizacja stanowiły jeden z wydziałów administracyjnych Magistratu Warszawy. Dopiero 1 stycznia 1924 roku, gdy powołano do życia Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji m.st. Warszawy, ta część gospodarki miejskiej usamodzielniła się. Na czele PWiK m.st. Warszawy stanął Zarząd jako organ ustawodawczy i Dyrekcja jako organ wykonawczy. Pierwszym dyrektorem został Edward Szenfeld (1863-1943?), inżynier, absolwent Wydziału Inżynierii Politechniki w Rydze, zatrudniony przy budowie wodociągów i kanalizacji w Warszawie (1888-1896), początkowo jako pomocnik kierownika budowy, później naczelnik biura budowy oraz eksploatacji kanalizacji i wodociągów. Prawa ręka Josepha Lindleya.
W 1927 roku przystąpiono do budowy nowego gmachu na rogu ulic Starynkiewicza i Nowogrodzkiej. Gmach ukończono i poświęcono w dniu 28 czerwca 1930 roku.
Gratulujemy MPWiK pięknego jubileuszu!
Societas Lindleiana
Z tej okazji dzielimy się z Wami, nasi Drodzy, życzeniami, które otrzymaliśmy od naszych przyjaciół z MPWiK w Warszawie, wraz z linkiem to zabawnego filmu o przygodzie Św. Mikołaja z warszawską kranówką
https://www.youtube.com/watch?v=bc6j5xDDk2wHamburg, początek drogi
Dwieście lat wcześniej, 25 września 1824 roku 16-letni William Lindley, decyzją matki Catherine i wuja Bena, odbył swoja pierwszą podróż do Hamburga. Celem podróży była troska rodziny o dalsze wykształcenie Williama a Hanzeatyckie miasto-państwo, mające bliskie kontakt handlowe z Londynem, wydawało się ciekawym pomysłem. Język niemiecki mógłby być niezwykle przydatny.
Sceny z dzieciństwa. William z matka Catherine i rodzeństwem, Croydon 1820 r. (Album Soltau)
Wybór rodziny padł na pastora Schrödera, zięcia znanego niemieckiego poety Matthiasa Claudiusa, zamieszkałego w Wandsbeck pod Hamburgiem. Jak zapisała matka, William opuścił Londyn 25 września 1824 roku i do domu powrócił 2 lipca roku następnego. Parowiec, którym podróżował pod opieką starszego przyjaciela, nosił wiele mówiącą nazwę "Wytrwałość" („Perserverance”). Lekcje niemieckiego u pastora Jacoba Schrödera (1777-1831)) William pobierał przez 10 miesięcy. W kolejnych latach los rzucił młodego Williama do tego miasta ponownie. Nadzorował tam budowę połączenia kolejowego Hamburg-Rothenburgsort a następnie odbudowywał to miasto po wielkim pożarze w 1842 roku. Swoje życie zawodowe i rodzinne związał William Lindley z Hamburgiem przez kolejne dwie dekady.
Dom pastora Schrödera w Wansbeck 1824 r. (Album Soltau)
Warszawiacy okazują wielkie serce ofiarom powodzi
Od momentu ogłoszenia przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego w dniu 15 września 2024 roku zbiórki darów dla powodzian, serce warszawiaków bije w kierunku południa kraju – gmin, miast i miasteczek, które ucierpiały w wyniku powodzi.
Zbiórka na terenie Stacji Uzdatniania Wody Filtry ruszyła w niedzielę 15 września o godz. 17.00. Pomoc przyjmowana jest przy bramie wjazdowej na teren Stacji Filtry od ul. Raszyńskiej.
Ofiarność mieszkańców jest ogromna. Przyjeżdżały także auta zwożące dary pozostawione w urzędach stołecznych dzielnic. Brama wjazdowa na teren Stacji Filtrów jest praktycznie przez cały czas oblegana autami załadowanymi darami.
Zob. film z tej akcji:
https://www.youtube.com/watch?v=mt4wYODJWcg
W drogę w kierunku Kłodzka, Lądka Zdroju oraz Nysy 18 września wyjechał pierwszy konwój: 2 tiry oraz 4 transportery, które pomieściły w sumie 35 palet wody butelkowanej, 22 palety z artykułami higienicznymi, 8 palet ze środkami czystości oraz 18 palet z żywnością. MPWiK przekazało także kilka ogromnych pomp do osuszania zalanych pomieszczeń.
Sprzęt MPWiK na tle lindleyowskich obiektów, Fot. A.K. Kobusowie
To nie koniec ofiarności stolicy – ludzie cały czas donoszą kolejne dary. Ich zbiórka potrwa do odwołania.
Zob.: https://www.mpwik.com.pl/view/warszawiacy-okazuj-wielkie-serce-ofiarom-powodzi