• O nas

  • O nas

  • Lindleyowie

  • Lindleyowie

  • E-biblioteka

  • E-biblioteka

  • Nasze archiwum

  • Nasze archiwum

  • Kontakt

  • Kontakt

  • Nowości

  • Nowości

  • Linki

  • Linki

Aktualności

Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego w Niemczech z W. Lindleyem w tle

Podczas Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego w Niemczech Gimnazjum Klosterschule w Hamburgu realizuje Projekt William Lindley. Zaczynamy od niego

Europejski Rok Dziedzictwa Kulturowego w Niemczech z W. Lindleyem w tle


 

W marcu 2017 roku Przewodniczący Niemieckiego Narodowego Komitetu ds. Ochrony Zabytków, Minister Kultury Brandenburgii oraz Minister Stanu ds. Kultury  zaprosili chętnych do udziału w Europejskim Roku Dziedzictwa Kulturowego w 2018 roku. Tegoroczny projekt odbywa się w Niemczech pod hasłem "Dzielenie Dziedzictwa („Heritage sharing)" i jest inicjatywą Niemieckiego Komitetu Narodowego ds. Ochrony Zabytków, Rządu Federalnego, państw federalnych i stowarzyszeń gmin w Berlinie. Biuro Koordynacji spodziewa się około 500 projektów i około 1000 wydarzeń w Niemczech w ciągu całego roku.

 

Uroczysta inauguracja roku odbyła się 8 stycznia 2018 roku w Wielkiej Sali Ratusza w Hamburgu.

 

Sześć szkół połączonych w sieć regionalnej otrzymała zadanie zapoznania się i zinterpretowania roli  pomników oraz budowli zabytkowych w przestrzeni miejskiej. Zespoły uczyć się będą dziedzictwa kulturowego swojego miasta jako części historii północnych Niemiec i zaangażowania na rzecz ochrony zabytków. 


Projekt William Lindley. Zaczynamy od niego



 



Gimnazjum Klosterschule w Hamburgu, w ramach projektu William Lindley. Zaczynamy od niego, skoncentrowało się na Williamie Lindleyu, brytyjskim inżynierze, który w Hamburgu zaprojektował  pierwsze nowoczesne wodociągi i podziemną kanalizację na kontynencie europejskim, pierwsze połączenie kolejowe i zaangażował się w przeprojektowanie portu. Jego wyniki zostaną zaprezentowane publicznie w ramach wystawy zorganizowanej przez Urząd ds. Ochrony Zabytków w Hamburgu.



Gmach Gimnazjum



https://denkmal-aktiv.de/schulprojekte/archiv/schulen-2017/gymnasium-klosterschule-hamburg/


Wizyta rodziny Lindleyów w Baku

W dniach 7-13 kwietnia 2014 roku czterech członków rodziny Lindleyów z Niemiec, Szwajcarii i Szkocji, wraz z prezesem Societas Lindleiana i jego żoną odwiedzili ostatnią inwestycję W.H. Lindleya w Baku (Shollar). Na fot. obok W.H. Lindley i H. Tagiyev w Shollar w 1901 r.

Wizyta rodziny Lindleyów w Baku

W dniach 7-13 kwietnia 2014 roku czterech członków rodziny Lindleyów z Niemiec, Szwajcarii i Szkocji, wraz z prezesem Societas Lindleiana i jego żoną, otrzymało zaproszenie na konferencję państw regionu morza Kaspijskiego (CATEC – Caspian Aqua Technologies Exhibition and Conference), zorganizowaną w Baku przez Azersu OJSC (Państwowe Przedsiębiorstwo Zaopatrzenia w Wodę, otwarta spółka akcyjna). Azersu zorganizowało nam wspaniały program, dzięki któremu mogliśmy nie tylko poznać historię Republiki, miasta i wielkich przemian dokonanych przez prezydentów Hejdara Alijewa i Ilhama Alijewa, ale także odwiedzić miejsca, w których pracował William H. Lindley. Mogliśmy na własne oczy zobaczyć źródło wody pitnej dla Baku w Shollar, z którego przewodem na długości około 180 km jest ona transportowana do miasta.

 

Grupa pracowników przedsiębiorstwa Azersu z gośćmi z  rodziny Lindleyów oraz prezesem i jego żoną. Od lewej: Manaf Suleymanov, Xadija Abdullayeva, Ryszard Żelichowski, Hanna Żelichowska, Alexander Caspar, Tasognov Abdulbagi, Karin Deubner, Hijran Aliyeva-Sztrauch, Catharina Porter, Eugen Deubner i Shakir Mammadov pod pomnikiem H. Tagiyeva w Shollar

  • Archiwum
Slideshow Image 1 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2

Nowości

  • wszystkie
  • spotkania
  • książki
  • wystawy
  • Informacje prasowe
  • Ciekawostki
265260258257254

William Lindley bohaterem sztuki ulicznej w Bergedorf!

Sztuka uliczna (street art) miasta Hamburg-Bergedorf to doskonały pretekst do spacerów na świeżym powietrzu w trakcie pandemii!
czytaj więcej

William Lindley bohaterem sztuki ulicznej w Bergedorf!


Sztuka uliczna (street art) może spełniać różne funkcje,  upamiętniać miejsca i osoby, a także upiększać ulice. Takie było założenie władz miejskich Bergedorf.


Przypomnijmy tu tylko, że Bergedorf lub Hamburg-Bergedorf, to część miasta Hamburga, od 1 kwietnia 1938 r. włączona w granice Dużego Hamburga. Oddanie do użytku w 1842 r. linii kolejowej, która połączyła to niewielkie miasteczko z Wolnym Hanzeatyckim Miastem Hamburg, rozpoczęło wielką europejska karierę Williama Lindleya.


Spółka Akcyjna ds. kultury i historii Bergedorf-Południe (Kultur-und Geschichts-AG Bergedorf-Süd) zdawała sobie sprawę z wątpliwej urody skrzynek rozdzielczych doprowadzających elektryczność do mieszkań oraz obiektów przemysłowych i podjęła decyzję o przeprowadzeniu kampanii na rzecz ich artystycznego przeprojektowania. Pod koniec 2017 r., te wcześniej szare, niepozorne lub mocno zabrudzone dystrybutory energii, zostały odnowione przez hamburskiego artystę Vincenta Schulze, od kilkunastu lat specjalizującego się w sztuce miejskiej i tworzącego na zamówienie wysokiej jakości grafikę ścienną, zdobiącą elewacje budynków niemieckich miast, murale czy też dzieła z cyklu iluzji malarskiej. Do celów tych używa różnorodnych kolorowych sprayów.


Grafika Schultze spodobała się publiczności i autor zaproszony został do drugiego etapu projektu. W 2018 r. wybrano kolejne historyczne motywy, nawiązujące do historii danego miejsca. Wzdłuż Rektor-Ritter-Straße powstały obrazy ukazujące podobizny Williama Lindleya, architekta Hamburga, Alexisa de Chateauneufa, czy też innych ważnych dla miasta postaci.




Powstał także obraz jednego obiektu związanego z Lindleyem- drewniany dworzec jego projektu, który zachował się do dnia dzisiejszego.




Dziennikarka Heidi vom Lande przypomniała o tych artystycznych obiektach w kontekście epidemii covid-19. „Graffiti jest legalne w Bergedorf-Süd! Wyjdź na świeże powietrze i podziwiaj sztukę uliczną!” – wzywała mieszkańców dzielnicy do ruchu dla zdrowia.

 

Zobacz: 

Zobacz: http://www.08schulzedesign.de/start.html

 https://develop.heidivomlande.de/2018/11/27/die-schoensten-graffiti-verteilerkaesten-in-bergedorf-sued-sprayer-durfte-erneut-ran/#more-20697342

Fot,. portretu W. Lindleya: Bernd Carstensen, https://www.flickr.com/photos/161366249@N02/49526820036/

Życzenia świąteczne

Najlepsze życzenia świąteczne i noworoczne na 2022 rok!
czytaj więcej

Życzenia świąteczne

Naszym wszystkim przyjaciołom składamy najlepsze 
życzenia świąteczne oraz noworoczne, 
już na 2022 rok!
Societas Lindleaiana




Fot. za: https://mpwik.com.pl/view/switeczny-spacer-z-warszawsk-kranowk

W 115 rocznicę rozpoczęcia prac kanalizacyjnych przez W.H. Lindleya na Pradze w 1906 r.

20 października 1906 r. W. H. Lindley rozpoczął prace nad kanalizowaniem Pragi. Wydarzenie to upamiętniły umieszczone pod ulicą Jagiellońską tablice
czytaj więcej

W 115 rocznicę rozpoczęcia prac kanalizacyjnych przez W.H. Lindleya na Pradze w 1906 r.

W październiku 2021 roku rzecznik MPWiK Marek Smółka poinformował mieszkańców Warszawy o tym, że w komorze kolektora praskiego pod ulicą Jagiellońską, u zbiegu z ulicą ks. I. Kłopotowskiego, znajdują się dwie tablice pamiątkowe w językach polskich i rosyjskim. Trudno czytelny w wyniku upływu czasu napis na nich brzmi: „Kamień położony przez pełniącego obowiązki prezydenta miasta Warszawy W. Litwińskiego na pamiątkę rozpoczęcia robót kanalizacyjnych przedmieścia Pragi 20 października 1906 roku według projektu i pod kierunkiem inżyniera W.H. Lindleya”.




Tablice w j. rosyjskim i polskim w komorze kolektora praskiego pod ulicą Jagiellońską


W październiku minęła 115. rocznica rozpoczęcia kanalizowania Pragi pod kierunkiem Williama H. Lindleya. Miało to miejsce w 1906 roku. Tablice pozostaną na swoim miejscu, gdzie są od 115 lat, czyli w komorze kolektora praskiego – poinformował rzecznik.


Informacja za:

https://radiowarszawa.com.pl/ponad-stuletnie-tablice-odkryte-na-pradze-przez-pracownikow-mpwik/

150 lat lindleyowskich zbiorników wodnych w Kőbánya

W 1871 r. William Lindley i jego najstarszy syn William Heerlein ukończyli budowę słynnej „podziemnej katedry” w Kőbánya, (obecnie w 10. dzielnicy Budapesztu)

 

czytaj więcej

150 lat lindleyowskich zbiorników wodnych w Kőbánya

Imperium Osmańskie rządziło ziemiami węgierskimi w latach 1541-1686. Po pokonaniu Turków przez Habsburgów, stały się częścią austriackiej monarchii, a wraz z nimi największe węgierskie miasta Buda, Óbuda i Peszt. Po prawie dwóch stuleciach, w 1867 roku, podpisana została ugoda austro-węgierska, w wyniku której powstało cesarstwo austro-węgierskie. Buda i Peszt skorzystały na tej unii osiągając szybki wzrost gospodarczy. Ten drugi stał się ośrodkiem politycznym, gospodarczym i handlowym na tym obszarze, a z czasem również najbardziej zaludnionym obszarem na ziemiach węgierskich.

 

W 1866 roku w Europie pojawiła się kolejna fala epidemii cholery, która dotknęła także miasta węgierskie. W tej sytuacji Rada Miejska Peszt przyspieszyła działania na rzecz przyspieszenia decyzji o budowie wodociągu. Powołana w tym celu  Komisja Miejska odwiedziła kilka miast zachodniej Europy, gdzie powstały nowoczesne wodociągi i kanalizacje. W tym także Hamburg i Frankfurt n/Menem, bowiem za radą głównego inżyniera Pesztu, Pála Szumraka (1801-1872), burmistrz Móric Szentkirályi, w połowie grudnia 1867 roku zaproponował, aby prace związane z zaopatrzeniem Pesztu w wodę powierzyć Williamowi Lindleyowi, słynnemu twórcy wodociągów i kanalizacji w miastach niemieckich.

 

59-letni wówczas Lindley przyjął propozycję. Po zapoznaniu się z sytuacją na miejscu sporządził projekt, który przekazał miastu na początku lutego 1868 roku. Zasugerował, aby do czasu zebrania stosownych funduszów na obszarze Placu Flotylli (stoczni) nad Dunajem (Flottillenplatzon, obecnie plac Kossutha Lajosa oraz skrzydło gmachu Parlamentu) powstał tymczasowy system pomp i studni, który służyłby do poboru wody naturalnie filtrowanej rzecznym żwirem (infiltracja brzegowa). Stąd siecią rur pompowana miała być do części śródmiejskiej miasta i jego mieszkańców. Ponieważ wydajność takiego ujęcia, ze względu na cienką warstwy żwiru była niewystarczająca, dla szybko rosnącej liczby mieszkańców miasta, zaprojektował budowę filtrów piaskowych z wód Dunaju oraz wydajniejszą przepompownię, sieci rurociągów i wysokopoziomowy zbiornik, który zapewniłby odpowiednie ciśnienie w sieci. Decyzją władz miasta William Lindley uzyskał zgodę na budowę wodociągów i zbiorników wody czystej, według jego projektu już od tego roku. Po audiencji u cesarza Franciszka I, burmistrz miasta i Lindley uzyskali pozwolenie na użytkowanie terenu stoczni. Budowę rozpoczęto w kwietniu w ekspresowym tempie i zakończono w listopadzie 1968 roku.


 

Tymczasowe wodociągi na placu Kossutha Lajosa i budowa zbiornika wody czystej w  dzielnicy Kőbánya (1869 r.)


Imponujący dwupoziomowy podziemny zbiornik wodny zbudowano w latach 1869-1871 przy ulicy Ihász 29 (Kőbánya, 10. dzielnica Budapesztu) na wzgórzu Óhegy. Miał pojemność 10 800 m3 każdy i był w stanie pomieścić łącznie 21 600 m3 wody. Choć w tym czasie zużycie wody przez Peszt szacowano na 1850 m3 dziennie, Lindley zaplanował wodociągi, rurociągi i zbiorniki na dzienną wydajność 9100 m3/dobę. Zbiorniki budowali murarze z Włoch, cegły zostały wyprodukowane na Węgrzech.



 

Zbiornik wody czystej w dzielnicy Kőbánya (stan obecny)


W 1869 roku do Williama dołączył w Peszcie jego najstarszy syn, William Heerelein, który ukończył 16 lat i według ówczesnych zwyczajów uznany został za pełnoletniego. Ten sam schemat budowy zbiorników wodnych z Kőbányi zastosował on prawie ponad 40 lat później, w polskiej Łodzi.

 

Oddzielne miasta Buda, Óbuda i Peszt zostały oficjalnie zjednoczone w 1873 roku i otrzymały nową nazwę Budapeszt. Zbiorniki Kőbánya są nadal w użyciu i można je odwiedzać raz w roku, kiedy są opróżniane w celu ich konserwacji.

Kontrowersje wokół jubileuszu pierwszej wody w warszawskich kranach

 Uwagi w 110-rocznicę ukazania się w 1911 r. książki Kanalizacja, wodociągi i pomiary miasta Warszawy wykonane podług projektu i pod głównem kierownictwem inżyniera W.H. Lindleya...


czytaj więcej

Kontrowersje wokół jubileuszu pierwszej wody w warszawskich kranach

W 1911 roku ukazała się klasyczna praca zbiorową Kanalizacja, wodociągi i pomiary miasta Warszawy wykonane podług projektu i pod głównem kierownictwem inżyniera W.H. Lindleya (opracowali inżynierowie: A. Grotowski, E. Szenfeld, R. Gomóliński, J. Herd, M. Jeżowski, F. Kamieniecki, S. Rutkowski, Z. Wendrowski i S. Wolff, nakładem inż. E. Szenfelda, Warszawa 1911, ss. 283).





Okładka polskiego wydania


Nie wiązała się ona jednak z 25–leciem „działania tych urządzeń”, jak sądzą Rabczewski i Rutkowski, w późniejszej dwutomowej pracy Wodociągi i kanalizacja m.st. Warszawy 1886–1936 (pod redakcją inż. Włodzimierza Rabczewskiego, dyrektora Wodociągów i Kanalizacji m.st. Warszawy oraz inż. Stanisława Rutkowskiego, b. wicedyrektora Wodociągów i Kanalizacji m.st. Warszawy, Wydawnictwo Wodociągów i kanalizacji m.st. Warszawy, Warszawa 1937).


   


Rozdział I w wersji polskojęzycznej oraz rosyjskojęzycznej


Praca ta nawiązała do wydarzenia wcześniejszego, odnotowanego na naszej stronie dwa miesiące wcześniej, a mianowicie zatwierdzenia projektu w 1881 roku przez władze carskie i podpisania umowy na ich budowę przez Magistrat z Williamem. H. Lindleyem. Autorzy pracy z 1911 roku nie wymieniają daty 3 lipca 1886 roku, która w okresie międzywojennym dała początek obchodom kontynuowanym po dzień dzisiejszy. Praca zbiorowa opublikowana nakładem inżyniera Szenfelda to publikacja na 30–rocznicę zatwierdzenia projektów [21 kwietnia 1881 roku] i podpisania umowy z Lindleyami [23 lipca 1881 roku].


Warto tu dodać, że współpracownicy W.H. Lindleya za początek uruchomienia prac wodociągowych w Warszawie uznali 1882 rok i pierwszy jubileusz 25-lecia zaplanowali na 1907 rok. Z tych samych prawdopodobnie powodów 4 lipca 1907 roku na terenie Stacji Filtrów, obok wieży ciśnień, odsłonięty został także pomnik (popiersie) Sokratesa Starynkiewicza, dłuta Jana Woydygi. Obchody te odbyły się jednak dwa lata później.

 




Na ten temat zob. R. Żelichowski, Lindleyowie. Dzieje inżynierskiej rodu, Biblioteka Lindleiana, t. II, Warszawa 2019, s. 278-284.

Przejdź do strony:
  • << Pierwsza
  • < Poprzednia
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • 11
  • Następna>
  • Ostatnia >>
Societas Lindleiana, wszelkie prawa zastrzeżone
  • O nas
  • Lindleyowie
  • E-biblioteka
  • Nasze archiwum
  • Kontakt
  • Linki
Projektowanie stron internetowych: www.bedweb.pl