• O nas

• O nas

• Lindleyowie

• Lindleyowie

• E-biblioteka

• E-biblioteka

• Nowości

• Nowości

• Nasze archiwum

• Nasze archiwum

• Kontakt

• Kontakt

• Linki

• Linki

GENEALOGIA RODZINY LINDLEYÓW

Ród Lindleyów korzeniami swoimi sięga XVII w. i wywodzi się z Hrabstwa Yorkshire, powiat Wakefiled, parafia - Warmfield-cum-Heath (z części noszącej nazwę Kirkthorpe).

Nazwisko wywodzić się może od wyrazu "Lilley, liley, lindley„ który w starej i wczesnośredniowiecznej angielszczyźnie oznaczał miejsce, w którym uprawiano len lub od Lindle Hill, prastarych, zalesionych wzgórz.

***

 I. Michael Lindley of Heath (1680/90-?) = Sara (?-1711)

*

1. Joseph Lindley I of Heath (1709?-4.X.1791) = Mary (1732-18.III.1815)

2. John (16.XII.1710-21.X.1746) = Elizabeth Mortan (?-15.XII.1761)

3. Sara (8.XI.1712-?)

I.2. John = Elizabeth Mortan

*

a. Thomas (1736/7-?)

II. Joseph I Lindley = Mary

*

1. Joseph II (3.XI.1756-16.XII.1808) = Ann Zimmerman (? -22.VIII.1796) = Catherine Searles (23.VIII.1772-25.I.1845)

2. Judith (21.V.1759-6.V.1832) = Harrup (?-2.V.1830)

3. Benjamin (Ben, 2.II.1772-21.XII.1834)

II.1. Joseph II Lindley = Ann Zimmerman

*

a. Ann (1.IX.1793-26.IX.1806)

b. Elizabeth (25.IX.1794-1807)

c. N.N. (1796-1796)

Joseph II Lindley = Catherine Searles

*

c. Catherine (Kate, 27.IX.1802-30.VIII.1884) = Giuseppe M. Campanella (Signor, 2.II.1814-?)

d. Caroline (Cary, 4.VII.1804-24.V.1891)

e. Joseph III (Jos, 14.VI.1806-18.III.1885)

f. William I (7.IX.1808-22.V.1900) = Julie Jeanne Heerlein (Jülchen, 2.XI.1828-1.III.1862)

III. William I Lindley = Julie Jeanne Heerlein

m. 6.IV.1852

*

1. William II Heerlein (Willie, 30.I.1853-30.XII.1917) = Fanny Getz (6.I.1859-4 I/23 II.1931)

2. Robert Searles (Bob, 28.I.1854-1925) = Marie Ladenburg (16.VII.1857-10.III.1925)

3. Julia (Aunt Lula, 11.I.1856-15.I.1937)

4. Joseph IV (Josh, 18.V.1859-20.IV.1906) = Emmy Emilie Suermondt (12.VII.1871-4.III.1960)

III.1. William II Heerlein Lindley = Fanny Getz

m. 25.III.1871

*

a. Julia Fanny Elizabeth (Julia, 28.II.1880-25.III.1942) = Robert Walter Boveri (18.V.1872-25.III.1934)

b. Caroline Ottilie (Ottie, 4.V.1881-25.IX.1925) = Ludwig Deubner (3.II.1878-? ? 1946)

c. William III Maximilian (Max, 27.VII.1891-2.II.1970) = Florence Mary Spencer (Flo, 29.II.1892-30.VIII.1975)

III.2. Robert Searles Lindley = Sara Amalia Marie Ladenburg

*

a. Edward Searles (Ted, 24.IX.1882-8.VIII.1967) = Helen Crossman Spencer (Helen, 31.VII.1894-7.III.1973)

b. Robert William (2.IX.1883-15.I.1884)

c. Francis Emil Searles (Frank, 4.VIII.1884-23.XII.1962) = Charlotte Elisabeth Foster (Gladys, 12.VIII.1890-21.XII.1976)

d. Eugenie Julia (Jenny, 25.V.1886-12.V.1977)

e. Emma Marie (Ems, 6.I.1889-20.V.1979) = Guy William Egerton (Guy, 24.I.1892-7.VIII.1965)

III.4. Joseph IV = Emmy Emilie Suermondt

m.1.II.1894

*

a. Henry William Lindley (Harry, 19.VII.1898-7.XII.1979) = Hildegund Clara Ottilia Johanna Emma Ankel (8.III.1904-13.III.1993)

b. Julia Anita Lindley (Lia, 4.XII.1903-3.XI.1985)

Biogramy:

Joseph II Lindley (1756 – 1808)

Protoplastą inżynierskiego rodu Lindleyów był Joseph, który przyszedł na świat w Heath, w dniu 3 listopada 1756 r. Elementarną edukację otrzymać musiał pod okiem ojca, zaangażowanego w różne interesy. Sam Joseph już we wczesnej młodości wykazywać miał duże zdolności matematyczne. Ponieważ rodzice nie należeli do ludzi zamożnych, wysłali go do Londynu z listem polecającym do firmy "Prescott Grotta & Co. Bankers", w której rozpoczął pracę urzędnika-praktykanta. Prescott, który sam przejawiał zainteresowanie nauką, dostrzegł talent młodego Lindleya. Z jego to rekomendacji Joseph rozpoczął pracę w Obserwatorium Greenwich u Nevila Maskelynea, który umieścił go w Wydziale ds. Pomiaru Czasu. Tam właśnie zajmowano się zegarami astronomicznymi oraz chronometrami dla potrzeb naukowych i nawigacyjnych. Joseph musiał się w pracy wybijać, bowiem wkrótce został kierownikiem tego Wydziału. Wiemy, że już wtedy zamieszkiwał w Londynie przy Surrey Place.

W wieku dwudziestu pięciu lat, w 1781 roku Joseph II otrzymał posadę asystenta Królewskiego Astronoma, którą pod okiem Maskelynea sprawował przez pięć lat, do 1786 roku. Friedrich W.A. Argelander wymienił go w gronie kilku astronomów obserwujących periodyczność pojawiania się Algol, gwiazdy zmiennej w gwiazdozbiorze Perseusza.

Jak wynika z rodzinnych zapisków, przełożeni Josepha II uznali, że lepiej wykorzysta swoje zdolności, jeśli rozpocznie pracę instruktora w służbie East India Company. Zachowane notatki Josepha z lądowania w Madras i podróży do Kalkuty w czerwcu 1787 roku, świadczą, że była to misja wyłącznie handlowa.

Kolejna informacja dotyczy uczestnictwa Josepha II w pierwszej naukowej lustracji hrabstwa Surrey, z pomocą i przy zachęcie generała Roya, faktycznie, choć nie de jure, pierwszego Generalnego Lustratora tej części Wielkiej Brytanii. Opis, który wówczas powstał, jest obszerny i posiada drobiazgowy zapis metod prowadzonych prac. Sam Joseph opisuje tam siebie jako "do niedawna" asystenta Królewskiego Astronoma. Wiemy również, że w latach 1789-1790 czynił on osobiście pomiary wyznaczonych przez Roya punktów trygonometrycznych pomiędzy Greenwich i Paryżem. W 1793 roku ich wyniki zostały opublikowane. William Crossley, lustrator ziemski, który kontynuował rozpoczęte dzieło i sporządzał do nich rysunki, zmarł około 1798 roku, pozostawiając prace w wielkim nieładzie. W końcu nabył je od Josepha płacąc po 50 funtów za arkusz.

Po powrocie z podróży ożenił się z Ann Zimmerman, córką kupca z Hamburga. Nowe zajęcie, instruktora w Kampanii Wschodnio-Indyjskiej, przypadło na okres jego małżeństwa. Wtedy to zamieszkał on przy Surrey Square pod numerem 10, przy Old Kent Road, na południu Londynu, gdzie w okresie współpracy z Crossleyem mieściło się także jego biuro. Tu przychodziły na świat ich dzieci. Dwie córki - Anna i  Eliza oraz syn, który zmarł wkrótce po urodzeniu. Zaraz po nim, w tym samym roku zmarła ich matka, Anna.

Teraz, może nawet bardziej intensywnie niż dotychczas, Joseph II zajmował się pomiarami, o czym świadczyły zakupy instrumentów mierniczych i teleskopu. Utrzymywał wciąż kontakty z dr. Maskelynem, któremu podarował swój pastelowy portret namalowany w 1792 lub 1794 roku przez Johna Russela, wziętego podówczas malarza i astronoma amatora, którego rysunki powierzchni księżyca znajdują się w Ratcliffe Observatory. Portret ten mógł stanowić formę zapłaty za sporządzone przez Josepha obliczenia matematyczne.

Po śmierci życie Josepha zdominował jednak handel. Działalność handlowa wymagała od Josepha częstych podróży. Możemy domyślać się, że przy okazji częstych wizyt w jednej z części Londynu, Joseph poznał urodzoną 23 sierpnia 1772 roku Catherine Searles. Była najstarszą z kilkunastu córek Michaela II Searlesa, znanego przede wszystkim z zaprojektowania Clare House w East Malling w hrabstwie Kent oraz efektownego, o wyszukanej elegancji, kompleksu domów Paragon Terrace u podnóża Blackheath.  We wrześniu 1802 r. przyszła na świat ich pierwsza córka, która tak jak matka, otrzymała imię Catherine (zdrobniale Kate), zaś w lipcu 1804 roku rodzina Josepha II powiększyła się o Caroline (zdrobniale Cary). W czerwcu 1806 roku przyszedł na świat pierwszy męski potomek, Joseph III (Jos).

W wyniku kolejnej podróży, stan zdrowia Josepha II w drugiej połowie 1808 roku znacznie się pogorszył. Sam Joseph II, gdy stwierdzono u niego nowotwór klatki piersiowej (jak mówiono wtedy - wrzód), zdecydował poddać się operacji, po której wysłany został do Ramsgate dla zażywania gorących kąpieli morskich. We wrześniu 1808 roku na świat przyszedł drugi potomek męski Catherine i Josepha, William. Niestety, radość ojca przytłumił pogarszający się stan zdrowia. Jak orzekli powołani w październiku tego roku przez Healda medycy, była to rzadka tropikalna odmiana tężca. Joseph II zmarł w domu przy Surrey Place 1, w połowie grudnia 1808 roku.

William Lindley

William Lindley (1808-1900)

William Lindley, najmłodszy syn Catherine i Josepha Lindleya z Heath w hrabstwie Yorkshire urodził się w 7 września 1808 r. w Londynie. W 1827 r. przyjęty został na praktykę przez inżyniera Francisa Gilesa (1787-1847), dzięki któremu rozpoczął swoją wielką, europejską przygodę. Pracował przy pomiarach rzeki Mersey, przy budowie Aire & Calder Canal oraz Newcastle i Carlisle Railway a także Southampton Railway, później części North Eastern Company. Poprowadził też pomiary związane z projektem budowy kolei mającej połączyć Hamburg z Lubeką. Przełomem w karierze zawodowej Williama była budowa kolei na trasie Hamburg-Bergedorf, mającej dać początek kolejowego połączenia Wolnego Hanzeatyckiego Miasta Hamburga z Berlinem. Uroczyste otwarcie kolei nastąpić miało 5 maja 1842 r. W wyniku tragicznego w skutkach pożaru uległo zniszczeniu centrum starego Hamburga. Po jego ugaszeniu rozgorzała dyskusja nad przyszłym kształtem miasta i sposobom zapobieżenia podobnym katastrofom w przyszłości. Na jej fali, William Lindley, którego postawa podczas ostatnich wydarzeń wzbudziła szacunek władz Hamburga, zaproponował własny projekt odbudowy miasta. Władze Hamburga zaproponowały mu stanowisko głównego inżyniera miasta, które sprawować miał aż do 1862 r. Na okres ten przypada budowa słynnych wodociągów i kanalizacji oraz łaźni publicznej jego projektu, będących wzorem do naśladowania dla inżynierów wielu miast Europy.

Po przerwie związanej m.in. z osobistą tragedią, jaką była utrata ukochanej żony, do Niemiec powrócił w 1865 r. Na kilkanaście lat objął funkcję głównego inżyniera we Frankfurcie nad Menem. Gdy udało mu się przekonać tamtejsze władze, że jego pierworodny syn William Heerlein osiągnął równy mu poziom fachowości, w 1879 r. ustąpił ze swoich stanowisk i przeszedł na zasłużoną emeryturę. Powrócił do Anglii, gdzie w podlondyńskiej miejscowości Blackheath, w wieku 92 lat zakończył długie i pracowite życie.

Sława Williama Lindleya przekroczyła granice Hamburga, gdy był jeszcze młodym i w pełni sił twórczych inżynierem. Projektował wodociągi i kanalizacje, sporządzał raporty lub doradzał przy ich budowie aż dla 28 miast europejskich. To William Lindley-senior rozpoczął, trwający aż do końca życia jego najstarszego syna, „flirt” z Cesarstwem Rosyjskim, w wyniku którego powstały wodociągi i kanalizacja w Warszawie, wodociągi w Baku, przygotowania do ich wybudowania poczynione były w St. Petersburgu, Moskwie, Łodzi i Radomiu. 

William Heerlein

William Heerlein Lindley (1853-1917)

Najstarszy syn Williama przyszedł nas świat 30 stycznia 1853 r. w Londynie. Wedle brytyjskiego obyczaju ojciec nadał mu własne nazwisko jako pierwsze, zaś rodowe nazwisko matki jako drugie imię - stąd William Heerlein Lindley. Dzieciństwo i lata młodzieńcze William Heerlein spędził w Hamburgu, w domu rodziców swojej matki Julie Jeannie Heerlein. Wykształcenie szkolne pobierał w kraju rodzinnym ojca, w angielskich internatach. Wkrótce młody Lindley postanowił teorię zastąpić praktyką i wesprzeć ojca w jego licznych przedsięwzięciach. W 1869 r., jako niespełna siedemnastoletni młodzieniec, William Heerlein został rzucony na głębokie wody. Pierwszym poważnym i samodzielnym zadaniem była budowa prowizorycznego wodociągu w Budapeszcie (Peszcie). Ze swych obowiązków wywiązywał się na tyle dobrze, że ojciec powierzył mu funkcję inżyniera-kierownika budowy, którą sprawował aż do zakończenia prac w końcu kwietnia 1873 r.

Nieco wcześniej, w 1871 r. opracował on wraz z ojcem raport i generalny projekt zaopatrzenia w wodę miasta Chemnitz w Saksonii, w 1872 r. koncepcję kanalizacji miasta Düsseldorf, gdzie też pokierował pierwszymi pracami przy jej budowie. W 1873 r., jako reprezentant ojca, wysłany został do Jaszow w Rumunii, w celu określenia na miejscu warunków związanych z zaopatrzeniem w wodę tego miasta. Gdy dotychczasowy zastępca Lindleya-ojca we Frankfurcie nad Menem, Joseph Gordon, zwolnił zajmowane dotąd stanowisko, William Lindley skorzystał z okazji i ściągnął syna z Budapesztu. W 1876 r. w wieku dwudziestu trzech lat, William H. Lindley został formalnie zatrudniony jako asystent w biurze budowy kanałów, de facto jako kierownik robót i samodzielny inżynier. W 1882 r. dodano mu stanowisko naczelnego inżyniera miejskiego urzędu budownictwa ziemnego i wodnego, zaś w 1883 r. miasto zaangażowało go dożywotnio jako radcę budowlanego do całokształtu spraw inżynieryjnych, z jednoczesnym uprawnieniem do działalności poza Frankfurtem, jako inżyniera doradcy i kierownika budów.

W wieku zaledwie dwudziestu siedmiu lat, William H. Lindley był nie tylko pierwszym kierownikiem robót miejskich w dziejach Frankfurtu z takim zakresem uprawnień, ale także jednym z lepiej opłacanych urzędników ówczesnego miasta. 

Joseph

Joseph IV Lindley (1859 – 1906)  

Najmłodszy i trzeci syn Williama i Julie Lindleyów urodził się w Hamburgu 18 maja 1859 roku. Nadano mu popularne w rodzinie, w czwartym już pokoleniu, imię Joseph. W kręgu najbliższych nazywano go Joshem lub Jossie. Joseph otrzymał wykształcenie w Anglii - ukończył studia techniczne na uniwersytecie londyńskim. Praktykę zawodową rozpoczął, tak jak brat William Heerlein, u ojca we Frankfurcie nad Menem.

W dniu 20 marca 1880 roku, Foreign Office w Londynie wystawiło mu paszport i tego samego dnia uzyskał wizę w Konsulacie Generalnym Rosji, na wjazd do Cesarstwa. Od tej chwili przez prawie ćwierć wieku związał się z tą częścią świata. Chociaż najmłodszy, z zachowanych dwóch listów Josepha z 1881 roku, pisanych z Frankfurtu do brata Roberta w Warszawie wynika, że pełnił on rolę pośrednika i powiernika Williama H. Lindleya we wielu ważnych sprawach. Po przejściu Williama Lindleya na emeryturę, Joseph kontynuował pracę na rzecz swych braci. Gdy prace w Elberfeld, zapoczątkowane w 1882 roku, w dwa lata później ruszyły pełną parą, został inżynierem rezydentem w imieniu swego brata Williama H. Lindleya.

Stanowisko to pełnił do grudnia 1888 roku, kiedy to w zastępstwie Roberta, objął kierownictwo budowy kanalizacji i wodociągów w Warszawie.  Do zadań Josepha Lindleya należała też rewizja robót i składanie z nich sprawozdania. W pamięci polskich współpracowników zapisał się jak organizator cowieczornych posiedzeń biura zarządu kanalizacji i autor raportów dostarczanych niemal codziennie na ręce prezydenta miasta. Otoczył się wyłącznie Polakami, uczestniczył w życiu bieżącym miasta, współfinansował i był wiernym czytelnikiem "Przeglądu Technicznego". Cieszył się szacunkiem swoich pracodawców i szczerą sympatią tych, z którymi współpracował. Wśród cech, które go charakteryzowały, podkreślane były: sprawiedliwość, dobroć serca i uczynność dla wszystkich, którzy się do niego zwracali o pomoc.

Wiadomo, że Joseph Lindley w Warszawie zamieszkiwał przy ul. Hortensji 5 (obecnie Górskiego). Mieszkanie, które wybrał dla siebie i swojej rodziny, mieściło się w trzypiętrowym domu, wybudowanym przed 1886 roku dla Icka Rothenberga. W związku z wybudowanym tu w latach 80. XIX wieku gimnazjum Wojciecha Górskiego, ok. 1938 roku otrzymała swą obecną nazwę. Ulica ta, w czasie, gdy mieszkał to Joseph, miała charakter wyłącznie mieszkalny, a spokojnego charakteru nadawało jej zamknięcie od strony wschodniej. Wieńczyła ją pokaźna rabata kwiatowa przypominająca dzisiejsze rondo. Dojście do ulicy od Nowego Światu możliwe było przez bramę kamienicy pod numerem 41, wjazd natomiast możliwy był jedynie od ulicy Szpitalnej. W 1893 roku na rogu tej ostatniej i ul. Hortensji stanęła reprezentacyjna kamienica, według projektu Franciszka Braumana, dla Emila Wedla.

Niewiele wiemy o życiu osobistym Josepha. Z zapisków rodzinnych wynika, że w dniu 1 lutego 1894 roku ożenił się z Emmy Emilie Suermondt z Wrocławia.W podróże zagraniczne zabierał syna Henry Williama. Na zachowanych fotografiach z Warszawy z początków XX wieku syn towarzyszy mu podczas inspekcji placu budowy. W czasie wolnym od pracy prowadził życie towarzyskie, bywał z żoną w pałacu Śleszyńskich w Alejach Ujazdowskich numer 17 (dziś 25), będącego własnością w latach 1863-1912 rodziny Lesserów.

Namiętnie też grał w tenisa na warszawskich Dynasach. Na urlopy letnie wyjeżdżał do Sopotu. W mieszkaniu przy ulicy Hortensji i na spacerach towarzyszyły rodzinie modne wówczas dwa angielskiej teriery rasy Jack Russel o zabawnych imionach Jack i Topsy. W dniu 3 marca 1891 roku został on członkiem prestiżowej angielskiej Institution of Civil Engineers. Życie zawodowe utrwalał na fotografii, dokumentując poszczególne etapy budowy kanalizacji i wodociągów w całej Warszawie.

We wspomnieniu o Josephie opublikowanym w Minutes of  Proceedings Instytucji Inżynierii Cywilnej w Londynie, autor pisze, że w roku 1905 został on zobowiązany do rezygnacji z zajmowanego stanowiska, ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Jak pisał autor notatki o Josephie Lindleyu w Wielka Encyklopedii Powszechnej Ilustrowanej: "(...) rozwinął u nas bardzo pożyteczną działalność. Wielkiej jego pracowitości i energii zawdzięcza Warszawa doprowadzenie do końca tych robót [kanalizacyjnych]. Cierpienie nerwowe sprowadziło śmierć przedwczesną Lindleya."

Zmarł 20 kwietnia 1906 roku w zakładzie leczniczym w Ober Ursel(Oberursel), wieku zaledwie czterdziestu siedmiu lat. Joseph Lindley pozostawił po sobie syna Henry Williama i córkę Julię Anitę. Miał talent do języków, mówił i pisał płynnie po niemiecku, francusku oraz po rosyjsku. Gorliwie uczył się języka polskiego, ażeby porozumiewać się z robotnikami, a także, aby móc śledzić publikacje w prasie krajowej. Z Warszawą Joseph Lindley związał się na prawie siedemnaście lat. Tu upłynęła jego dojrzała młodość i większa część zawodowego życia.

Robert Searles

Robert Searles na świat przyszedł w Hamburgu, w dniu 28 stycznia 1854 roku. Z lakonicznych zapisków matki wynika, że 10 kwietnia tego roku został zaszczepiony, i że 31 marca 1855 roku zaczął samodzielnie chodzić.
Niewiele wiemy o jego dzieciństwie i wykształceniu. Z zachowanego listu, pisanego do ojca w czerwcu 1880 roku z Frankfurtu wynika, że Robert różnił się od swojego starszego brata temperamentem i stosunkiem do życia. W wieku dwudziestu sześciu lat uważał siebie za zupełnie pozbawionego "ducha samodzielności", obawiającego się dominacji silniejszego charakterem Williama Heerleina. Podporządkowany ojcu, oczekiwał jego rad i instrukcji. W związku z podjęciem pracy w firmie rodzinnej, w 1880 roku zamieszkał we Frankfurcie, w mieszkaniu brata przy Blittersdorffsplatz nr 29. Doceniał atmosferę domu rodzinnego i cieszył się z obecności objawów angielskiego życia kulturalnego w tym mieście.

Wraz z Williamem Heerleinem był w Warszawie, skąd przywiózł jak najlepsze wrażenia o osobie prezydenta Sokratesa Starynkiewicza. W latach 1881-1887, jako przedstawiciel Lindleyów, Robert Searles bywał w Warszawie wielokrotnie. Początkowo, to na jego właśnie barkach spoczywały kontakty z prezydentem Starynkiewiczem i negocjowanie warunków zatrudniania miejscowych fachowców. Podczas swoich pobytów w Warszawie zatrzymywał się często w Hotelu Rzymskim u zbiegu ulic Trębackiej i Nowosenatorskiej.

W dniu 10 stycznia 1882 roku ożenił się z młodszą od siebie o trzy lata, Sarą Amalią Marie Ladenburg, córką bankiera z Frankfurtu nad Menem, wywodzącą się z licznej niemiecko-francuskiej rodziny. Ślub cywilny odbył się we Frankfurcie, w obecności konsula brytyjskiego.

Tak William Heerlein rekomendował umiejętności swojego brata wobec krytycznej oceny Adolfa Suligowskiego: "Inżynier Robert S. Lindley, który ma obecnie lat 30, zajmuje się już lat 10 praktycznie robotami przy budowie kanalizacji i wodociągów i przyjmował udział w przygotowaniu projektów dla różnych miast. Między innymi zajmował się szczegółowym wyrobieniem przedwstępnego projektu dla Warszawy pod kierunkiem mojego ojca i moim, a wskutek czego obznajmiony z tym projektem wszechstronnie, postawił się w możności pełnienia ze szczególnym pożytkiem obecnych swoich obowiązków. Przy tym pełniąc długo we Frankfurcie obowiązki przy bezpośrednim prowadzeniu budowy i kanalizacji i zajmując się kontrolami robót, nabył wiele wiadomości i doświadczenia w tej gałęzi techniki. Jako dowód technicznego uzdolnienia obu tych inżynierów, mogę śmiało wskazać wykonane już przez nich częściowo konstrukcje w Warszawie, pomimo napotykanych wielkich trudności (...) na koniec zwrócić muszę uwagę i na to, że obaj moi pomocnicy posiadają przymiot, którego doniosłość powinna być uznaną nie tylko przeze mnie, ale i przez osoby dla których sprawy Warszawy nie są obce, a tym jest sumienność w całym znaczeniu tego słowa, będąca poza obrębem wszelkiej wątpliwości (...)".

W dniu 24 września 1882 roku, w warszawskim mieszkaniu państwa Lindleyów przy ulicy Smolnej 17, urodził się ich pierwszy syn, Edward Searles. Drugi syn, Robert William, urodzony 2 września 1883 roku, zmarł po czterech miesiącach. Kolejne, trzecie dziecko Francis Emil Searles, przyszło na świat 4 sierpnia 1884 r. we Frankfurcie. Córka, Eugenie Julia Lindley urodziła się 25 maja 1886 roku, również w Warszawie, lecz w mieszkaniu przy ulicy Smolnej 25, zaś ostatnie, piąte dziecko, Emma Marie - 6 stycznia 1889 roku w Hamburgu.

Robert S. Lindley, jako inżynier wykonywał różne zadania w Warszawie do 1889 roku, kiedy to zdecydował się na stały powrót do Anglii, aby zapewnić swoim dzieciom angielskie wychowanie. W rzeczywistości, w związku z wadliwą budową kanału od Placu Dąbrowskiego przez ulice Kredytową i Traugutta, za którego "obniżenie i przebudowę najstarszy brat ze swej kieszeni musiał zapłacić 40 tys. rb.", W.H. Lindley odwołał Roberta w 1887 roku do Frankfurtu, a wkrótce również - niechętnego Polakom - inżyniera H. Höhmanna.

Na przełomie 1890 i 1891 roku, Robert Searles wynajął dla swojej rodziny dwa domy letniskowe w Sandown, na wyspie Isle of Wight, do których przybyli z domu w Blackheath w Londynie - pozostali bracia oraz ojciec William z córką Julią, niańkami i dziećmi. Zjazd rodzinny utrwalony został na reprodukowanej fotografii.

Około 1897, w wieku 43 lat, Robert S. Lindley zakończył swą krótką karierę zawodową i przeprowadził się do Godstone Place, w hrabstwie Surrey, gdzie zakupił dom i farmę na obrzeżu wsi. Do istniejącego tam budynku dostawił dwa skrzydła, z których jedno zawierało obszerny pokój do muzykowania. Żona Roberta oraz obie jego córki Eugenie Julia oraz Emma Marie były utalentowane muzycznie i grały na pianinie. W tradycji rodzinnej utrwalona jest informacja, że pobierać miały naukę od Roberta Schumanna lub nawet samego Johannesa Brahmsa. Emma Marie na pewno uczyła się gry od córki Roberta Schumanna a Eugenie od Leonarda Boricka, który dawał recitale fortepianowe i był przyjacielem rodziny. Obok pianina, Sara Amalie uczyła się gry na wiolonczeli.

Sara Amalie zmarła 10 marca 1925 roku. Robert Searles, który po tej tragedii, stracił wszelką chęć do życia, zmarł 9 lipca tego samego roku, w wieku 71 lat.