• O nas

  • O nas

  • Lindleyowie

  • Lindleyowie

  • E-biblioteka

  • E-biblioteka

  • Nasze archiwum

  • Nasze archiwum

  • Kontakt

  • Kontakt

  • Nowości

  • Nowości

  • Linki

  • Linki

Aktualności

Wolna Ukraina: Muzeum Historii Toalet w Kijowie obchodzi w tym roku swoje 15-lecie

Muzeum Historii Toalet w Kijowie obchodzi w tym roku swoje 15-lecie. Czy przetrwa niszczycielskie ataki rosyjskich rakiet?

Wolna Ukraina: Muzeum Historii Toalet w Kijowie obchodzi w tym roku swoje 15-lecie



Jedno z niewielu światowych muzeów poświęconych toaletom znajduje się w Kijowie, bombardowanej przez rosyjskie wojska, stolicy niepodległej Ukrainy. Warto złożyć mu wirtualną wizytę zanim przypadkowa rakieta zniszczy jej unikalne zbiory.  






Muzeum Historii Toalety to prywatne muzeum założone w Kijowie przez małżeństwo biznesmenów i entuzjastów historii higieny, Nikolaya i Mariny Bogdanenko. Otwarte zostało ono we wrześniu 2007 r. Znajduje się ono na liście 10 najpopularniejszych i najbardziej ciekawych muzeów w Ukrainie. Mieści się we „Wieży numer 5”, na ul. Rybalskiej nr 22.  Wieża stanowiła część umocnień Twierdzy Kijów i prace przy niej rozpoczęto w 1833 r. (trwały 13 lat), z przeznaczeniem na magazyny z prowiantem i amunicją. Dzisiaj we wieży znajduje się jedno z dużych centrów biznesowych w Kijowie oraz  największa na świecie kolekcja toalet oraz pamiątek z nimi związanych, co odnotowane zostało w Księdze Rekordów Guinnessa.






Eksponaty muzeum są uporządkowane chronologicznie, zgodnie z historią rozwoju ludzkości: „Prahistoria”, „Starożytność”, „Średniowiecze”, „Odrodzenie”, „Wiek XVII – XXI” i „ART WC”.






Zapraszamy do zwiedzania, chwilowo wirtualnie, w niedalekiej przyszłości osobiście!

https://pl.wikipedia.org/wiki/Muzeum_historii_toalety

http://museumtoilet.com.ua/


W 100-rocznicę wodociągu w Baku

 

W marcu 2017 roku miasto Baku obchodzi setną rocznicę budowy wodociągu według projektu W.H. Lindleya (na fot. Lindley i Tagijew)

W 100-rocznicę wodociągu w Baku

  


W 100 lat wodociągu Shollar-Baku, ostatniego dzieła Williama H. ​​Lindleya


Pod koniec XIX wieku gospodarze miasta Baku musieli uporać się z fundamentalnym problemem dla dalszego rozwoju Baku - niedoborem wody. Wyczerpano już wszystkie dostępne rozwiązania, począwszy od pobierania zanieczyszczonej wody z pobliskich rzek a na budowie zakładów odsalania wody morskiej zakończywszy. Także szukano specjalistów zagranicą. Po latach różnorodnych prób i narad zapadła decyzja, aby do miasta doprowadzić wodę z odległych źródeł gór Kaukazu.
Tego trudnego zadania podjął się r William Heerlein Lindley. Prace, które rozpoczął w 1899 roku, prowadził aż do śmierci w 1917 roku. Zaprojektowany przez niego rurociąg miał swój początek u źródeł rzeki Kura, wypływającej ze stoków Dolnego Kaukazu, 110 mil (177 km) na południe od miasta Baku.


Jak mówił sam Lindley: „W Europie Zachodniej kierowałem pracami wodociągowymi i kanalizacyjnymi w 35 miastach, ale nigdy nie miałem do czynienia z dziełem o takim technicznym rozmachu i trudnościach, jak budowa tego rurociągu”. Redakcja tygodnika „Illustrated London News” z 1912 roku w artykule zatytułowanym "Woda dla Miasta Wielkiej Ropy: Budowa najdłuższego wodociągu w Europie" opisała szczegółowo rozmach tej budowy.

Chociaż od 1914 roku trwała pierwsza wojna światowa, udało mu się Lindleyowi przybyć do Baku, by w 1917 roku wziąć udział w „wielkim otwarciu”. W dniu 21 stycznia milioner-filantrop Z.H. Taghiyev, wspierający projekt finansowo i propagandowo, przekręcił kurek w obecności wszystkich władz lokalnych i woda ze źródła w Shollar popłynęła do punktu poboru wody w centrum miasta. Następnego dnia Lindley włączył osobiście zawór i krystalicznie czysta woda wypełniła zbiornik na wodę o pojemności 4,5 miliona wiader wody.

Transkaukaskie Linie Kolejowe uhonorowały z tej okazji Lindleya żetonem na korzystanie z ich usług do końca życia.

Obecnie ujęcie w Shollar po stu latach nadal jest uznawane za najlepsze źródło wody miasta Baku, zarówno ze względu na jej jakość jak i na niezawodną dystrybucję

.

 

Była to ostatnia podróż Williama H. Lindleya do tej odległej części Imperium Rosyjskiego. Wiadomości z frontu, wkrótce o rewolucji bolszewickiej, oznaczały koniec świata, który znał. Sir William Heerlein Lindley zmarł w grudniu 1917 roku w swoim domu w Londynie na atak serca. Miał 64 lata.


Wieść o jego śmierci dotarła do Baku w następnym roku. W dniu 3 marca 1918 roku, na nadzwyczajnym wspólnym posiedzeniu władze miasta uczciły tę smutną wiadomość minutą ciszy.

Dla uczczenia jego zasług dla miasta władze stolicy Demokratycznej Republiki Azerbejdżanu przemianowały Aleję Romanowów na ulicę Williama H. Lindleya. W 1923 roku bolszewicy zmienili jej nazwę. Obecnie to ulica 28 maja i upamiętnia narodziny pierwszej Republiki Azerbejdżanu w 1918 roku.  


Na fotografii prace nad ujęciem w Szolar (w tle inż. Stefan Skrzywan)


 

  • Archiwum
Slideshow Image 1 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2

Nowości

  • wszystkie
  • spotkania
  • książki
  • wystawy
  • Informacje prasowe
  • Ciekawostki
226223221219217

Jubileusz naszego Towarzystwa


Towarzystwo Lindleyowskie „Societas Lindleiana” świętuje w 2019 r. dziesięciolecie swojego istnienia
czytaj więcej

Jubileusz naszego Towarzystwa

Towarzystwo Lindleyowskie „Societas Lindleiana” istnieje już dziesięć lat!


W dniu 12 grudnia 2019 roku Zarząd Towarzystwa Lindleyowskiego „Societas Lindleiana” (TL-SL) spotkał się na uroczystym posiedzeniu z okazji dziesiątej rocznicy powstania naszej organizacji. Krajowy Rejestr Sądowy (KRS) wpisał nas do centralnego rejestru stowarzyszeń 23 listopada 2009 roku.


Wniosek do KRS o jego rejestrację podpisała grupa dwudziestu jeden osób, którym droga jest historia warszawskich wodociągów i kanalizacji zaprojektowanych oraz budowanych pod nadzorem czwórki angielskich inżynierów cywilnych, Williama Lindleya i jego synów Williama Heerleina, Roberta Searlesa i Josepha.







W minionej dekadzie odnotować możemy kilka znaczących sukcesów. Na konto swoje TL-SL zaliczyć może uczestnictwo członków jego Zarządu w przygotowaniu i publikacji (w 2016 r.) planu Lindleya z 1912 roku, umieszczenie tablicy upamiętniającej Lindleyów na angielskim domu w Blackheath.


W 2015 roku udało się nam doprowadzić do zaproszenia do Łodzi Billa (Williama V) Lindleya na uroczyste obchody  90. rocznicy uruchomienia wodociągów, a w 2016 roku do Warszawy na 130. rocznicę uruchomienia  stołecznych wodociągów.  


W 2018 roku, na zaproszenie organizatorów Międzynarodowego  Festiwalu Pianistycznego Chopin w sercu Warszawy, TL-SL zostało Honorowym Patronem tej najważniejszej tego lata imprezy kulturalnej naszej stolicy. 


Z okazji 10-lecia powstania TL-SL jego prezes. prof. Ryszard Żelichowski przygotował nowe wydanie monografii Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu (na ten temat zob. następną informację).


W podjętej na posiedzeniu Uchwale Zarządu zapowiedziane zostało zwołanie w pierwszym kwartale 2020 roku Walnego Zgromadzeni członków TL-SL, wybory uzupełniające do jego władz i przedstawienie przez Zarząd na nadchodzące lata nowej oferty programowej dla szerszej publiczności.



Korzystając z okazji Zarząd Towarzystwa Lindleyowskiego „Societas Lindleiana” składa swoim członkom i sympatykom najlepsze życzenia świąteczne oraz wszelkiej pomyślności w 2020 roku,  w życiu zawodowym i osobistym!





Fot:

https://www.emag.pl/dekoracja-foliowa-choinka-swiateczna-amscan-165x85-cm-670228/pd/D8YLZ1BBM/


160 rocznica urodzin Josepha Lindleya (1859-1906)

W 2019 roku mija 160 rocznica urodzin Josepha Lindleya (1859-1906), najmłodszego z trzech braci Lindleyów.
czytaj więcej

160 rocznica urodzin Josepha Lindleya (1859-1906)

W 2019 roku mija 160 rocznica urodzin Josepha Lindleya (1859-1906), najmłodszego z trzech braci Lindleyów. Dziesięć lat temu poświęciliśmy mu tekst „Na marginesie 150. rocznicy urodzin Josepha Lindleya” opublikowany w „Kronice Warszawy” (nr 1, 2009) zamieszczony w naszej E-bibliotece pod tytułem „Czwarty Lindley”. Zachęcamy do jego ponownej lektury.





Dziś przypomnimy tylko, że do Warszawy przybył w grudniu 1888 roku, aby zastąpić starszego brata Roberta, który zdecydował się powrócić z rodziną do Anglii. Będąc reprezentantem głównego inżyniera Williama Heerleina objął nadzór nad pomiarów miasta oraz budową kanalizacji i wodociągów.




Otoczył się Polakami, uczestniczył w życiu bieżącym miasta, współfinansował i był wiernym czytelnikiem „Przeglądu Technicznego". Cieszył się szacunkiem swoich pracodawców i szczerą sympatią tych, z którymi współpracował. Wśród cech, które go charakteryzowały, podkreślane były: sprawiedliwość, dobroć serca i uczynność dla wszystkich, którzy się do niego zwracali o pomoc. W 1894 roku ożenił się z Emmy Emilie Suermondt z Wrocławia.Mieli jednego syna o imieniu Henry (Harry) William.



Zmarł 20 kwietnia 1906 roku w zakładzie leczniczym w Ober Ursel (Oberursel), wieku zaledwie czterdziestu siedmiu lat. Większość swojego życie zawodowego Joseph Lindley  spędził w Warszawie.

Dobra passa dla ulic Lindleya trwa – tym razem łódź

Łódzka ulica Williama H. Lindleya po remoncie to polski Woonerf, czyli ulica "do Życia".
czytaj więcej

Dobra passa dla ulic Lindleya trwa – tym razem łódź

Odrabiamy kolejne zaległości.

Łódzka ulica, której patronem  jest William H. Lindley, przeszła remont i wypiękniała. Władze tego miasta z wielkim zaangażowaniem i konsekwencją zmieniają wygląd swoich ulic w ramach programu "Woonerf w naszym mieście".

Woonerf (czyt. wonerf) to słowo zapożyczone z języka niderlandzkiego, które w wolnym tłumaczeniu oznacza ,,ulicę do życia” lub ,,miejsce do mieszkania". Termin ten został stworzony w latach 70. XX wieku w Niderlandach dla takiego projektowania ulic, w który czyni ulice przestrzeniami przyjaznymi dla mieszkańców. 



William H. Lindley byłby bardzo zadowolony z takiego obrotu sprawy.

GRATULUJEMY MIASTU ŁODZI POMYSŁU I REALIZACJI! 


 

fot. Grzegorz Sikora



„Ulica Lindleya po przebudowie podzielona została na dwie części. Od ul. Narutowicza do budynku Uniwersytetu Łódzkiego jest miejskim podwórcem, natomiast do ul. Węglowej jezdnią z chodnikami i dopuszczonym ruchem lokalnym oraz z miejscami postojowymi.


Na całym odcinku nawierzchnia ułożona została z kostki kamiennej i betonowej. Zachowana została także stara, zabytkowa kostka granitowa.


Dotychczasowa zieleń została zachowana. Pojawiło się dodatkowo kilkadziesiąt nowych drzew ozdobnych oraz krzewów. Na ulicy zamontowaliśmy także ławki, stojaki rowerowe oraz kosze na śmieci”






Tekst za:.

https://uml.lodz.pl/aktualnosci/artykul/woonerf-na-lindleya-zobacz-co-sie-zmienilo-id15936/2017/10/19/


Więcej fot.

http://lodz.wyborcza.pl/lodz/5,35136,22538082.html?i=5

http://www.woonerf.com.pl/1_idea.html




Remont ulicy Lindleya

Ulica Lindleya w nowej szacie po remoncie jesienią 2018 roku.
czytaj więcej

Remont ulicy Lindleya

Nadrabiamy nasze opóźnienie. Od lipca do listopada 2018 roku na ulicy Lindleya trwał remont. W konferencji prasowej ZDM podsumował prace, podczas których m.in. wymieniono asfalt na całej długości ulicy, zatoczki parkingowe zostały wyłożone kostką łupaną, pojawiło się także nowe oświetlenie. „Wyremontowaliśmy chodnik po stronie szpitala, a po stronie parku pojawił się nowy trotuar, który ułatwi dojście do miejsc postojowych. Miejsca parkingowe zyskały nową nawierzchnię i zostały uporządkowane. Przed szpitalem powstały miejsca dla osób z niepełnosprawnościami. Aby zabezpieczyć chodniki przed nielegalnym parkowaniem, wzdłuż ulicy zamontowaliśmy słupki blokujące” - informował Zarząd Dróg Miejskich.

Warto było poczekać. Latem ulica Williama Heerleina Lindleya i  park na placu Starynkiewicza prezentują się okazale.



              


Ulica Lindleya, widok w kierunku ul. Żelaznej



Piękna, naturalna łączka na skrzyżowaniu ulic Koszykowej (po prawej stronie widoczne ogrodzenie Stacji Filtrów) i wjazd w ulicę Lindleya (po lewej stronie)



Tablica informacyjna o patronie


O szczegółach technicznych zob. nasze miasto,pl http://warszawa.naszemiasto.pl/artykul/remont-lindleya-dobiegl-konca-ulica-zmienila-sie-nie-do,4896798,artgal,t,id,tm.html

Oraz: https://nowawarszawa.pl/koniec-prac-na-lindleya/



Niezwykła kanalizacja w Olsztynie

Namawiamy na wakacyjną wycieczkę do Olsztyna do Centrum Techniki i Rozwoju Regionu „Muzeum Nowoczesności”, aby zapoznać się z niezwykłym system kanalizacyjnym Walijczyka I. Shonea!
czytaj więcej

Niezwykła kanalizacja w Olsztynie

Naszych sympatyków i czytelników namawiamy na wakacyjną wycieczkę do Olsztyna. Po nasyceniu się urodą starych kamienic, zabytków oraz pięknie odrestaurowanych budowli świeckich, obowiązkowo należy skierować kroki do Centrum Techniki i Rozwoju Regionu „Muzeum Nowoczesności” w Olsztynie.


Ta otwarta  jesienią 2014 r. placówka muzealno-edukacyjna, działająca w ramach Miejskiego Ośrodka Kultury w Olsztynie, ma zaskakującą niespodziankę. Jedna z jego sekcji poświęcona jest  walijskiemu inżynierowi  Izaakowi Shone’owi {Isaac Shone, 1836-1918), który wybudował w Olsztynie unikalny na kontynencie europejskim system kanalizacyjny, odprowadzający nieczystości … z wykorzystaniem sprężonego powietrza i sił grawitacji! Taka pneumatyczna kanalizacja funkcjonowała w Olsztynie od 1899 r. a poszczególne jej elementy użytkowane były do lat 60. XX w. Jak czytamy w publikacji jej poświęconej „Rozpoczęty w latach 60. proces likwidacji ejektorów przyspieszył na początku l. 80. Ze względu na brak części zamiennych oraz nieszczelność przewodów pneumatycznych, często ulegających uszkodzeniu podczas prac drogowych, stacje wyłączane były po kolei z eksploatacji. W połowie l. 90. pracować miały jeszcze dwa ostatnie, wysłużone „ejektory”, ich żywot techniczny dobiegał jednak kresu…” Likwidacja systemu odbyła się na przełomie lat 80./90. XX w.


O kanalizacji przypomniano sobie, gdy w 2010 r. rozpoczęto remont i rozbudowę ulic Wojska Polskiego i Artyleryjskiej. Natrafiono na starą studnię kanalizacyjną a historyczne „śledztwo” rozpoczął pasjonat historii przemysłowej miasta, Rafał Bętkowski. Dzisiaj w „Muzeum Nowoczesności” zapoznać się można nie tylko z informacjami na temat Isaaca Shone’a, ale także obejrzeć różne artefakty, fotografie i plany miasta odtwarzające przebieg tej niezwykłej instalacji.


Model stacji ejektorowej





Pozostanie nam tylko dodać, że zwolennikiem tego typu kanalizacji był wieloletni naczelny inżynier wodociągów i kanalizacji w Warszawie, Alfons Grotowski. Co prawda, wolał on konkurencyjną koncepcję holenderskiego inżyniera Charlesa Liernura, ale ostatecznie Warszawa zdecydowała się na kanalizację ogólnospławną Lindleyów. Interesująca jest podana przez Rafała Bętkowskiego, autora licznych publikacji na temat, że w 1906 r. delegacja z Warszawy pod kierownictwem inż. Emila Sokala odwiedziła Olsztyn i obejrzała instalacje.



W Wielkiej Brytanii Isaac Shone wykonał kanalizację tego typu dla Houses of Parliament, Royal Courts of Justice, Hampton Court Palace, Eastbourne, Rangoon, &c. praz w Kijowie.



Nie wiemy, czy Isaac Shone poznał Williama H. Lindleya, ale intrygujący jest fakt, że Walijczyk zmarł w 1918 r. w Putney, niewielkim przedmieściu Londynu, gdzie rok wcześniej zakończył swoje życie William Heerlein…



Prof. Ryszard Żelichowski, prezes "Societas Lindleiana" i Rafał Bętkowski w "Muzeum"




Zachęcamy do zapoznania się z zasadami jej działania w załączonych i linkach i publikacjach R.Bętkowskiego w: linki do http://aznews.pl/2019/03/komora-shonea-olsztyn-atrakcje/; http://leksykonkultury.ceik.eu/index.php/Wie%C5%BCa_Ci%C5%9Bnie%C5%84_w_Olsztynie;

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stacja_ejektorowa_IV_w_Olsztynie

Oraz::

http://www.debata.olsztyn.pl/images/Debata_maj17.pdf

(s. 37-44)

Publikacje R. Bętkowskiego zob. w: „Tartak, Rocznik Muzeum Nowoczesności” nr 1 i 2 (2017, 2018) oraz „Debata. Miesięcznik regionalny” 2017, nr 5 i 11.


Przejdź do strony:
  • << Pierwsza
  • < Poprzednia
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • 11
  • 12
  • 13
  • 14
  • Następna>
  • Ostatnia >>
Societas Lindleiana, wszelkie prawa zastrzeżone
  • O nas
  • Lindleyowie
  • E-biblioteka
  • Nasze archiwum
  • Kontakt
  • Linki
Projektowanie stron internetowych: www.bedweb.pl