Nowości
Wieża w Kępnie
Piękno architektury przemysłowej końca
XIX i początku XX wieku przejawia się w jej różnorodności, a czasami i
elegancji. Tak jak wieża ciśnień w Kępnie. Dzięki uprzejmości Pana Włodzimierza
Smardza z Kępna (lekarza weterynarii, pracującego w Powiatowym
Inspektoracie Weterynarii w Kępnie), który przesłał nam tekst i wykonane przez siebie zdjęcia,
możemy zaprezentować garść informacji o historii kępińskich wodociągów i wieży
ciśnień.
I jeszcze raz wieże…
Najbardziej wzorową
stronę stworzyła 3 października
2002 pani Małgorzata Łoś. Nie tylko postarała się o zdefiniowanie, co pod tym
pojęciem należy rozumieć, jakie są ich rodzaje, ale przede wszystkim zamieszcza
doskonałe serwisy fotograficzne wież z niezbędnymi informacjami. No i jeszcze
to, że strona jest dwujęzyczna (polska i angielska) a także zamieszcza linki do
stron międzynarodowych o takiej samej tematyce. Strona ideał!
Na fotografii "Królowa Wież" projektu Lindleyów
Na fotografii "Królowa Wież" projektu Lindleyów
Wieże, wieże…
Czy wiecie, że Warszawa tak naprawdę to ma aż siedem "wież
ciśnień"? Pod tak ogólnie brzmiąca nazwą kryją się zarówno prawdziwe wieże
ciśnień (Lindleya w Wodociągu Centralnym przy ulicy Koszykowej, Huta Warszawa, stara Gazownia), zbiorniki
wodne („wodozbiory” Łazienki, Park Saski i Gruba Kaśka) czy wieże wodne kolejowe. Łączy je
to samo piękno i specyficzna forma architektoniczna, podobna, choć w każdym
przypadku inna. Na fotografii wieża ciśnień z lat 1950. w Hucie Warszawa.Fot. M.Potakiewicz
Z historii „martyrologii wodociągowej”
Budowa nowoczesnych wodociągów przez Williama Lindleya w połowie XIX wieku w Hamburgu wyeliminowała popularny zawód nosiwody. Był on nadal obecny na przedmieściach, ale eleganckie centrum miasta takiej postaci już nie potrzebowało. Zanik tego zawodu zapoczątkował romantyczną „martytologię wodociągową”.
Drewniana wieża ciśnień w Warszawie
Całkowicie drewniane wieże ciśnień pod koniec w XIX wieku należały już do rzadkości. Te przy stacjach kolejowych najczęściej były murowane a z drewna, celem odciążenia konstrukcji, wykonane były jej górne elementy. W Warszawie taka całkowicie drewniana wieża postawiona została przy budynku (również
drewnianym) stacji Grochów. Szła tędy kolejka wąskotorowa łącząca Jabłonnę z
Pragą i Karczewem. Wieża ta była wieżą wodną (zbiornikiem), z której uzupełniana była woda w kotle parowozu. Wieża na Grochowie i pozostałe drewniane budynki stacji
Grochów spłonęły podczas wrześniowego oblężenia Warszawy w 1939 r. Kolejka była stopniowo zamykana w latach 50. i 60.
Przejdź do strony: