Nowości

Barkeria lindleyana

Barkeria lindleyana

Co wspólnego mają ze sobą dwie kolejne informacje? Ta druga to "tworzący kępy, płożący się epifit lub litofit (storczyk naskalny), osiągający wysokość 90 cm łącznie z wysokim, wyprostowanym pędem kwiatowym".

czytaj więcej

Barkeria lindleyana

Barkeria lindleyana. Jest to tworzący kępy, płożący się epifit lub litofit (storczyk naskalny), osiągający wysokość 90 cm łącznie z wysokim, wyprostowanym pędem kwiatowym. Nazwę swoją zawdzięcza Johnowi Lindleyowi.

Występowanie: Kostaryka i Meksyk. Barkeria lindleyana ssp. lindleyana rośnie na drzewach i krzewach na wysokościach 800-1600 m. Barkeria lindleyana ssp. vanneriana rośnie głównie na skałach w meksykańskich stanach Michoacan, Guerrero, Oaxaca i Puebla na wysokościach 1000-2000 m. W naturze kwitnie od lata do jesieni. W Kostaryce gatunek ten zakwita zwykle na kostarykański Dzień Niepodległości przypadający we wrześniu i tam

Pseudobulwy/łodyga: Pseudobulwy mają 4-15 cm długości i 0,6 cm średnicy. Pędy o kształcie wrzecionowatym do cylindrycznego pokryte są cienkimi, białawymi, suchymi, podobnymi do membrany osłonkami liściowymi. Rośliny z Kostaryki, które zwykle rosną na drzewach, są większe i bardziej wysmukłe, mają cienkie korzenie, a nowy przyrost wyrasta zwykle przy podstawie pierwszego węzła. Rośliny meksykańskie rosną głównie na skałach. Ich pędy są krótsze, liście zmienne, korzenie znacznie grubsze, a nowe przyrosty wyrastają z drugiego lub trzeciego węzła, nadając roślinie wspinający się pokrój.

Liście: Kilka. Dość mięsiste liście wyrastają na ogół w pobliżu wierzchołka pędu. Mają 15 cm długości, są ułożone dwurzędowo, podłużno-lancetowate to owalno-lancetowatych, ostro zakończone i często mają purpurowe smużki. Liście dość szybko opadają.

Kwiatostan: Może osiągnąć 61 cm, ale zwykle jest krótszy. Wyprostowany kwiatostan wyrasta z wierzchołka najmłodszego dojrzałego przyrostu.

Kwiaty: Od kilku do wielu na każdym kwiatostanie. Kwiaty są dość rzadko rozmieszczone na pędzie kwiatowym i mają do 5-7 cm średnicy. Choć są bardzo zmienne w kolorystyce, to zwykle mają odcień liliowy. Liliowa warżka, o zmiennym kształcie, ma biały środek i ciemniejsze liliowe kropki na wierzchołku.

http://www.orchidarium.pl/AdoZ/html/Barkeria%20lindleyana.htm

Kwadratowa wieża ciśnień

Czy wiecie, że wieże ciśnień nie muszą być okrągłe, tak jak nasza klasycznie piękna „wieża lindleyowska” na ul. Koszykowej? W Wielkiej Brytanii w XIX wieku były one wyłącznie kwadratowe. A czy wiecie, gdzie w Warszawie znajduje się taka nietypowa wieża?

czytaj więcej

Kwadratowa wieża ciśnień

Na terenie Gazowni Warszawskiej w dzielnicy Wola przy ul. Kasprzaka 25. W 1856 roku Komitet Gazowy podpisał z Niemieckim Kontynentalnym Towarzystwem Gazowym w Dassau umowę koncesyjną na budowę gazowni. Wynikiem zawarcia umowy jako pierwsza była gazownia przy ul. Ludnej na Powiślu. W latach 1886-1888 zbudowano znacznie większą gazownię przy ul. Dworskiej (dziś Kasprzaka). Od roku 1892 znajdowała się przy niej fabryka chemiczna. W roku 1925 gazownia stała się własnością gminy m. st. Warszawy i od tego czasu nazywała się "Gazownia Miejska".

Obecnie znajduje się tam Muzeum Gazownictwa. Na stronie Muzeum czytamy „Zespół Gazowni Warszawskiej, na terenie której mieści się Muzeum, powstał w końcu 1888 roku i szybko zaczął przejmować rolę głównego zakładu gazowniczego. W XX wieku gazownia wolska stała się głównym producentem gazu dla Warszawy. Nic więc dziwnego, że wiele urządzeń zachowanych z pierwszych lat działania gazowni, wpierw na ulicy Ludnej, później także na Woli, zachowano dla potrzeb pamiątkowych właśnie na terenie zakładu przy Kasprzaka. Nawet budynek Muzeum może mieć fascynującą formę. Wybudowany w typowym dla swego okresu stylu przemysłowym, ceglany gmach jest interesujący dzięki swej typowej, ale pięknej architekturze”.

Właścicielami obiektu są Władze Mazowieckiej Spółki Gazownictwa, która organizuje tu także wydarzenia kulturalne, nie związane bezpośrednio z tematyką gazownictwa.

Uwaga: na wizytę w Muzeum trzeba się umówić a sam obiekt roi się od tabliczek zakazu fotografowania… Strona Muzeum nie posiada własnej fotografii obiektów i posługuje się zdjęciami z Wikipedii!

http://www.sitpnig.net.pl/index.php?article=4

P.S.

Dla miłośników urody tego typu obiektów załączamy link do kolekcji historycznych wież ciśnień.

http://republika.pl/wieze/indexStare.html

Zapraszamy do naszej własnej kolekcji polskich wież (Archiwum, galeria Wieże cisnień)!

Muzeum Kanału "Dętka" w Łodzi

Tego jeszcze nie było - po raz pierwszy, każdy, kto chce zobaczyć, jak wyglądają kanały wykonane z cegły może to uczynić w Łodzi. W centrum miasta, pod placem Wolności otwarto dla zwiedzających jeden z tutejszych, świetnie utrzymanych kanałów, tzw. "Dętkę". Każdy, kto tam wchodzi jest zaskoczony, że budowla, która z nazwy i przeznaczenia nie budzi miłych skojarzeń zachwyca kunsztownym wykonaniem - bardziej przypomina zamkowy korytarz niż kanał.

czytaj więcej

Muzeum Kanału "Dętka" w Łodzi

"Dętka" to podziemny, owalny zbiornik na wodę, wybudowany w 1926 roku z myślą o płukaniu sieci kanalizacyjnej w centrum miasta. Jako jeden z pierwszych odcinków miejskiej kanalizacji zaprojektowany został przez brytyjskiego inżyniera, Williama Heerleina Lindleya. Nadzór nad całością prac budowlanych sprawował inżynier Stefan Skrzywan, budowniczy łódzkich wodociągów. Korytarzem "Dętki", wykonanym z czerwonej cegły można obejść Plac Wolności pod ziemią. Ma on ponad 142 metry długości i mieści ok. 300 metrów sześciennych wody. Jest wysoki na 187 centymetrów i szeroki na około półtora metra, co sprawia, że spokojnie można nim spacerować. Jest połączony zasuwami ze zbiegającymi się przy Placu Wolności kilkoma kanałami. Jeśli trzeba było oczyścić któryś z nich, "Dętkę" napełniano wodą i po otwarciu odpowiedniej zasuwy spuszczano ją do jednego z kanałów.

Wejście do kanału

Dziś zbiornik pod placem Wolności to budowla zabytkowa, bo sieć kanalizacyjną od ponad 30 lat czyszczą samochody ciśnieniowe. "Dętka" jest jednak utrzymana w doskonałym stanie technicznym i mogła stać się atrakcją turystyczną Łodzi oraz pionierskim założeniem muzealnym w skali całego kraju jako pierwszy tunel wodociągowy w Polsce otwarty dla zwiedzających. Udostępnienie jej szerokiej publiczności zaproponował Zakład Wodociągów i Kanalizacji. Projekt adaptacji "Dętki" wykonał Krzysztof Wardecki, a wystawę w kanale, który dziś jest częścią Muzeum Miasta Łodzi przygotował znany artysta Robert Kuśmirowski. Całość projektu została zrealizowana przy współudziale Urzędu Miasta Łodzi i łódzkiego Zakładu Wodociągów i Kanalizacji.

Łódzkie kanały - dzieło Lindleya i Skrzywana

Historia łódzkiej sieci wodociągowej sięga początków XX wieku. W latach 1901 - 1908, inżynier William Lindley przedstawił plan zaopatrywania miasta w wodę ze studni głębinowych, wywierconych w rejonie Łódź - Rzgów. Projekt ten jednak, ze względu na przewidywane wysokie koszty nie został przyjęty do realizacji. Kolejne poważne prace nad budową sieci kanalizacyjnej Łodzi rozpoczęto w 1925 roku. Pracami kierował inżynier Stefan Skrzywan, według projektu Williama Lindleya, który wykorzystał położenie topograficzne Łodzi. Od strony północno - wschodnich wzniesień w rejonie Nowosolnej i Stoków teren miasta opada stopniowo w kierunku południowo - zachodnim do doliny Neru, a różnice poziomów w skrajnych punktach przekraczają 100 metrów. To właśnie pozwoliło na zaprojektowanie i zbudowanie uregulowanej sieci kanałów, odprowadzających ścieki grawitacyjnie do oczyszczalni, którą zaczęto wznosić na Lublinku w 1932 roku.

Szczegóły oraz panoramiczny obraz patrz: http://www.muzeum-lodz.pl/inne/detka.php

Wieża ciśnień w Konstancinie-Jeziornej pod Warszawą

Czy wiecie, że w Konstancinie-Jeziornie (ul. Żeromskiego 9) stoi piękny, choć opuszczony, budynek stacji wodociągów z wieżą ciśnień zbudowany w stylu neoromańskim? Wieża wybudowana została w 1899 r. wg projektu Edwarda Lilpopa dla Towarzystwa Ulepszonych Miejscowości Letniczych (później wieża należała do Zarządu Osady i Uzdrowiska Konstancin).

czytaj więcej

Wieża ciśnień w Konstancinie-Jeziornej pod Warszawą

Współczesny Konstancin-Jeziorna, w dużej części, powstał z wydzielonego z majątku Obory, należącego jeszcze w czasach średniowiecza do rodziny Oborskich, a w wieku XIX do rodziny Potulickich, folwarku leśnego Konstancja. Swą nazwę folwark ten zawdzięczał hrabinie Konstancji Skórzewskiej z hrabiów Potulickich.

W roku 1897 spokrewniony z właścicielami Obór hrabia Witold Skórzewski oraz hrabia Władysław Mielżyński postanowili zbudować pod Warszawą letnisko. Realizację swego projektu rozpoczęli od parcelacji lasów położonych na wysokiej skarpie pradoliny Wisły. Cały teren podzielony został wówczas na działki o powierzchni około 10 tysięcy łokci, czyli około 3300 m². Tak zaczęła się historia Uzdrowiska Konstancji. Niedługo po powstaniu Uzdrowiska, powołane zostało Towarzystwo Akcyjne Ulepszonych Miejscowości Letniczych. Kapitał zakładowy wynosił wtedy 20 tys. rubli. Dyrektorami zarządu byli: Władysław hr. Mielżyński, Mec. Franciszek Nowodworski i Witold hr. Skórzewski. Wtedy też, miejscowość zyskała swoją nową nazwę - Konstancin.

Letnisko przeznaczone było dla bogatych kupców, przemysłowców i finansistów, przedstawicieli bogacącej się elity warszawskiej. Wille, które budowano w Konstancinie i Skolimowie, to prawdziwe perły architektury. Konstancin, chociaż posiadał status wsi letniskowej, był miejscowością prawdziwie "ulepszoną": wybrukowane ulice wyposażono w wodociągi, kanalizację, elektryczność i linie telefoniczne. Osada miała własną elektrownię. Do centrum letniska doprowadzono tory kolejki wąskotorowej. Przy wejściu do parku stanął stylowy budynek stacyjki, w parku okazałe "Kasyno", a w nim kawiarnia, restauracja, dancing, pokoje gościnne.

Piękny, choć opuszczony, jest budynek stacji wodociągów z wieżą ciśnień w Konstancinie-Jeziornie (ul. Żeromskiego 9) zbudowany w 1899 r. wg projektu Edwarda Lilpopa dla Towarzystwa Ulepszonych Miejscowości Letniczych (później wieża należała do Zarządu Osady i Uzdrowiska Konstancin). Styl neoromański. W dniu 23 maja1977 r. wieża ciśnień została wpisana do rejestru zabytków pod nr 902.

Edward August Lilpop (1844 - 1911) – projektant i budowniczy. Pochodził z warszawskiej rodziny Lilpopów. Po ukończeniu Szkoły Główneju odbył praktykę budowlaną u Jana Heuricha. Patenty budowniczego otrzymał w 1867 i 1874. Był doradcą technicznym w Towarzystwie Kredytowym i członkiem komitetu kanalizacyjnego. Realizował projekty w Łodzi, Warszawie i najbliższych okolicach.

Żródła:

1) Margerita Szulińska, Ewa Popławska-Bukało, Anna Marconi-Betka: „ZABYTKI POWIATU PIASECZYŃSKIEGO”. Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Dział Badań i Dokumentacji Zabytków Warszawy i Mazowsza, Piaseczno-Warszawa 2006 r.

2) http://www.republika.pl/wieze/Konstancin.htm

3) http://e-konstancin.pl/

4) http://pl.wikipedia.org/wiki/Edward_August_Lilpop