• O nas

  • O nas

  • Lindleyowie

  • Lindleyowie

  • E-biblioteka

  • E-biblioteka

  • Nasze archiwum

  • Nasze archiwum

  • Kontakt

  • Kontakt

  • Nowości

  • Nowości

  • Linki

  • Linki

Aktualności

200 lat zasłużonej Instytucji Inżynierii Cywilnej w Londynie

Do Instytucji Inżynierii Cywilnej należało aż pięciu członków rodziny Lindleyów

200 lat zasłużonej Instytucji Inżynierii Cywilnej w Londynie

Instytucja Inżynierii Cywilnej (ang. Institution of Civil Engineers (ICE) jest jedną z najbardziej szanowanych i uznanych na świecie instytucji zrzeszających inżynierów. Od 1818 roku przyjmuje w swoje szeregi słynnych i wpływowych inżynierów z Wielkiej Brytanii. W 2018 roku ICE obchodziła jubileusz 200-lecia swojego istnienia organizując z tej okazji szereg działań przypominających jej dorobek i ludzi z nią związanych.


Do tej szacownej instytucji należało aż pięciu członków rodziny Lindleyów.. William Lindley dołączył do Institution of Civil Engineers w 1842 roku, William Heerlein  w 1878, Robert Searles w 1881 i Joseph Lindley w 1899 roku. W XX wieku Marie Lindley, ostatni inżynier cywilny w rodzinie, została członkiem stowarzyszonym ICE w 1953 roku. W 1972 roku była drugą kobietą w historii ICE, która otrzymała pełne członkostwo (Fellowship).

Krótka historia ICE

Skromne początki ICE sięgają początków 1818 roku. Niewielka grupa młodych inżynierów spotkała się w londyńskiej kawiarni i podjęła decyzję o założeniu Instytucji Inżynierii Cywilnej, pierwszej na świecie organizacji  zrzeszającej profesjonalną kadrę inżynierską. Pierwszym prezydentem został w 1820 roku Thomas Telford. Znany z licznych projektów infrastrukturalnych przyciągnął do ICE wielu nowych członków i odegrał ogromną rolę w kształtowaniu dzisiejszego oblicza ICE.
Od tego czasu ICE jest domem dla wielu największych inżynierów w historii Wielkiej Brytaniii. Po 200 latach zrzesza ponad 92 000 członków w swoich filiach w ponad 150 państwach na całym świecie.



Linki w j. ang.: https://www.ice.org.uk/about-ice/our-history

https://en.wikipedia.org/wiki/Institution_of_Civil_Engineers



Siedziba ICE, One Great George Street, London SW1



Siedziba ICE

Film o Starynkiewiczu

Projekcja filmu o Sokratesie Starynkiewiczu 12 grudnia (poniedziałek) 2011 roku o godzinie 17.30 w sali konferencyjnej Biblioteki Publicznej m.st. Warszawy, ul. Koszykowa 26/28. Wstęp wolny!

Film o Starynkiewiczu

Dział Varsavianów Biblioteki Publicznej m.st. Warszawy zaprasza 12 grudnia (poniedziałek) 2011 roku o godzinie 17.30 na film o Sokratesie Starynkiewiczu (wyprodukowany w tym roku).


Jak informuje pani Joanna Jaszek Bielecka, kierowniczka Działu: "chcieliśmy skorzystać z obecności w Warszawie reżyserki, pani Tamary Jakżyny, stąd organizujemy spotkanie na przysłowiowe 5 minut przed dwunastą". Bardzo bylibyśmy radzi z Państwa obecności".



My tylko przypomnimy, że uczestnicy sesji varsavianistycznej pod tytułem "Pełniący obowiązki..." - Sokrates Starynkiewicz w Warszawie" mogli poznać reżyserkę i autorkę polskiej biografii, p. Anne Słoniową.



Tytuł filmu "Człowiek. Szkice do portretu Sokratesa Iwanowicza Starynkiewicza". Projekcja odbędzie sie 12 grudnia (poniedziałek) o godzinie 17.30 w sali konferencyjnej Biblioteki Publicznej m.st. Warszawy, ul. Koszykowa 26/28, wejście z bramy "F".


Spotkanie poprowadzi profesor Maria Nietyksza.

  • Archiwum
Slideshow Image 1 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2 Slideshow Image 2

Nowości

  • wszystkie
  • spotkania
  • książki
  • wystawy
  • Informacje prasowe
  • Ciekawostki
6158575653

Drewniana wieża ciśnień w Warszawie

Całkowicie drewniane wieże ciśnień pod koniec w XIX wieku należały już do rzadkości. Te przy stacjach kolejowych najczęściej były murowane a z drewna, celem odciążenia konstrukcji, wykonane były jej górne elementy. W Warszawie taka całkowicie drewniana wieża postawiona została przy budynku (również drewnianym)  stacji Grochów. Szła tędy kolejka wąskotorowa łącząca Jabłonnę  z Pragą i Karczewem. Wieża ta była wieżą wodną (zbiornikiem), z której uzupełniana była woda w kotle parowozu. Wieża na Grochowie i pozostałe drewniane budynki stacji Grochów spłonęły podczas wrześniowego oblężenia Warszawy w 1939 r. Kolejka była stopniowo zamykana w latach 50. i 60.
czytaj więcej

Drewniana wieża ciśnień w Warszawie

Historię tej podwarszawskiej kolejki przypomniał Jerzy S. Majewski. Kolejka jabłonowska łączyła Jabłonnę z Pragą i Karczewem. Jej główna stacja znajdowała się przy moście Kierbedzia, warsztaty i parowozownie zaś w rejonie obecnego ronda Wiatraczna.



Budowę kolei podjęto w 1898 r. Inicjatorem przedsięwzięcia było Towarzystwo Akcyjne Wąskotorowej Drogi Żelaznej Jabłonna - Wawer. (…) W maju 1899 r. zaczęto układanie torów od mostu Kierbedzia w kierunku Jabłonny, potem zaś w stronę Wawra. 


Otwarcie kolejki nastąpiło w listopadzie 1900 r., odcinek do Wawra uruchomiono 4 stycznia 1901 r. Główne budynki stacyjne wznosiły się w Jabłonnie, Wiśniewie, przy Moście (stacja Most) na Grochowie i w Wawrze. Już w 1903 r. podchwycono pomysł przedłużenia kolejki aż do Karczewa, ale wtedy zabrakło pieniędzy. Ostatecznie linię wydłużono w latach 1912-14. Stało się tak dzięki utworzeniu w 1911 r. Towarzystwa Akcyjnego Warszawskich Dróg Żelaznych Podjazdowych, w skład którego weszły kolejki Wilanowska, Grójecka i Jabłonowska.


Większościowy pakiet akcji miał kapitał belgijskidopomógł w sfinansowaniu nowego taboru dla trzech kolejek i w modernizacji ich infrastruktury. Nowe szyny z Wawra do Karczewa były cięższe niż kładzione wcześniej. Budowa wiązała się z dużą inwestycją inżynieryjną, jaką był nowy sześcioprzęsłowy most o żelbetowej konstrukcji przerzucony przez Świder. Do dziś zachował się ślad kolejki od Anina po Falenicę w przebiegu obecnych ulic Mrówczej i Mozaikowej.


Fragmenty tekstu  i fotografia  pochodzą z artykułu Jerzego S. Majewskiego  opublikowanego w "Gazecie Wyborczej" z dnia 27 czerwca 2003 r.


http://miasta.gazeta.pl/warszawa/1,34880,1557212.html?as=2&ias=2

http://www.kolej.one.pl/index.php?dzial=linie&id=1152&okno=informacje&od=6&do=6

 

John Lindley ( 1799 – 1865)

John Lindley (1799 –  1865), genialny angielski botanik. Urodził sie w Catton koło Norwich, w rodzinie botaników. Ojciec  George Lindley był autorem „Przewodnika po sadzie i ogrodzie przykuchennym” (A Guide to the Orchard and Kitchen Garden). On sam zaś w historii botaniki zapisał się jako twórca klasyfikacji orchidei. Niestety, to nie jest "nasz" Lindley!


czytaj więcej

John Lindley ( 1799 – 1865)


John Lindley (1799 –  1865) , angielski botanik. Urodził sie w Catton koło Norwich, w rodzinie botaników. Ojciec  George Lindley był autorem „Przewodnika po sadzie i ogrodzie przykuchennym” (A Guide to the Orchard and Kitchen Garden).


W 1820 r. opublikował pracę Monographia Rosarum, w której opisał nowe gatunki  tych kwiatów I wykonał własnoręcznie rysunki. W 1821 r. opublikował Monographia Digitalium i  Observations on Pomaceae,  a następnie przez dziewięć lat pisał artykuły do „Encyklopedi roślin (Encyclopaedia of Plants). Kolejne fundamentalne prace J. Lindleya to  wnilkliwy opis brytyjskiej flory  (A Synopsis of British Flora, arranged according to the Natural Order (1829) oraz “Wstęp do systemu naturalnego w botanice” ( An Introduction to the Natural System of Botany, 1831).


Od 1822 r. J. Lindley był sekretarzem-asystentem w "Horticultural Society" a w 1829 r. objął katedrę botaniki na University College w Londynie, w której pracował do 1860 r. Wniósł bardzo ważny wkład do Botanical Register,któtrego był wieloetnim redaktorem oraz ukazującej się do dziś  "The Gardeners' Chronicle" , w którym kierował działem roślinno-ogrodniczym. Zmarł w Bedford Park w 1865 r.


W historii botaniki zapisał się jako twórca klasyfikacji orchidei.



http://en.wikipedia.org/wiki/John_Lindley

Barkeria lindleyana

Barkeria lindleyana

Co wspólnego mają ze sobą dwie kolejne informacje? Ta druga to "tworzący kępy, płożący się epifit lub litofit (storczyk naskalny), osiągający wysokość 90 cm łącznie z wysokim, wyprostowanym pędem kwiatowym". 

czytaj więcej

Barkeria lindleyana

Barkeria lindleyana. Jest to tworzący kępy, płożący się epifit lub litofit (storczyk naskalny), osiągający wysokość 90 cm łącznie z wysokim, wyprostowanym pędem kwiatowym. Nazwę swoją zawdzięcza Johnowi Lindleyowi.


Występowanie: Kostaryka i Meksyk. Barkeria lindleyana ssp. lindleyana rośnie na drzewach i krzewach na wysokościach 800-1600 m. Barkeria lindleyana ssp. vanneriana rośnie głównie na skałach w meksykańskich stanach Michoacan, Guerrero, Oaxaca i Puebla na wysokościach 1000-2000 m. W naturze kwitnie od lata do jesieni. W Kostaryce gatunek ten zakwita zwykle na kostarykański Dzień Niepodległości przypadający we wrześniu i tam


Pseudobulwy/łodyga: Pseudobulwy mają 4-15 cm długości i 0,6 cm średnicy. Pędy o kształcie wrzecionowatym do cylindrycznego pokryte są cienkimi, białawymi, suchymi, podobnymi do membrany osłonkami liściowymi. Rośliny z Kostaryki, które zwykle rosną na drzewach, są większe i bardziej wysmukłe, mają cienkie korzenie, a nowy przyrost wyrasta zwykle przy podstawie pierwszego węzła. Rośliny meksykańskie rosną głównie na skałach. Ich pędy są krótsze, liście zmienne, korzenie znacznie grubsze, a nowe przyrosty wyrastają z drugiego lub trzeciego węzła, nadając roślinie wspinający się pokrój. 


Liście: Kilka. Dość mięsiste liście wyrastają na ogół w pobliżu wierzchołka pędu. Mają 15 cm długości, są ułożone dwurzędowo, podłużno-lancetowate to owalno-lancetowatych, ostro zakończone i często mają purpurowe smużki. Liście dość szybko opadają.



Kwiatostan:
Może osiągnąć 61 cm, ale zwykle jest krótszy. Wyprostowany kwiatostan wyrasta z wierzchołka najmłodszego dojrzałego przyrostu. 



Kwiaty: Od kilku do wielu na każdym kwiatostanie. Kwiaty są dość rzadko rozmieszczone na pędzie kwiatowym i mają do 5-7 cm średnicy. Choć są bardzo zmienne w kolorystyce, to zwykle mają odcień liliowy. Liliowa warżka, o zmiennym kształcie, ma biały środek i ciemniejsze liliowe kropki na wierzchołku.


http://www.orchidarium.pl/AdoZ/html/Barkeria%20lindleyana.htm

Kwadratowa wieża ciśnień

Czy wiecie, że wieże ciśnień nie muszą być okrągłe, tak jak nasza klasycznie piękna „wieża lindleyowska” na ul. Koszykowej? W Wielkiej Brytanii w XIX wieku były one wyłącznie kwadratowe. A czy wiecie, gdzie w Warszawie znajduje się taka nietypowa wieża?
czytaj więcej

Kwadratowa wieża ciśnień

Na terenie Gazowni Warszawskiej w dzielnicy Wola przy ul. Kasprzaka 25. W 1856 roku Komitet Gazowy podpisał z Niemieckim Kontynentalnym Towarzystwem Gazowym w Dassau umowę koncesyjną na budowę gazowni. Wynikiem zawarcia umowy jako pierwsza była gazownia przy ul. Ludnej na Powiślu. W latach 1886-1888 zbudowano znacznie większą gazownię przy ul. Dworskiej (dziś Kasprzaka). Od roku 1892 znajdowała się przy niej fabryka chemiczna. W roku 1925 gazownia stała się własnością gminy m. st. Warszawy i od tego czasu nazywała się "Gazownia Miejska".


Obecnie znajduje się tam Muzeum Gazownictwa. Na stronie Muzeum czytamy „Zespół Gazowni Warszawskiej, na terenie której mieści się Muzeum, powstał w końcu 1888 roku i szybko zaczął przejmować rolę głównego zakładu gazowniczego. W XX wieku gazownia wolska stała się głównym producentem gazu dla Warszawy. Nic więc dziwnego, że wiele urządzeń zachowanych z pierwszych lat działania gazowni, wpierw na ulicy Ludnej, później także na Woli, zachowano dla potrzeb pamiątkowych właśnie na terenie zakładu przy Kasprzaka. Nawet budynek Muzeum może mieć fascynującą formę. Wybudowany w typowym dla swego okresu stylu przemysłowym, ceglany gmach jest interesujący dzięki swej typowej, ale pięknej architekturze”.


Właścicielami obiektu są Władze Mazowieckiej Spółki Gazownictwa, która organizuje tu także wydarzenia kulturalne, nie związane bezpośrednio z tematyką gazownictwa.



Uwaga: na wizytę w Muzeum trzeba się umówić a sam obiekt roi się od tabliczek zakazu fotografowania… Strona Muzeum nie posiada własnej fotografii obiektów i posługuje się zdjęciami z Wikipedii!

 

http://www.sitpnig.net.pl/index.php?article=4


P.S.

Dla miłośników urody tego typu obiektów załączamy link do kolekcji historycznych wież ciśnień.


http://republika.pl/wieze/indexStare.html


Zapraszamy do naszej własnej kolekcji polskich wież (Archiwum, galeria Wieże cisnień)!

Muzeum Kanału "Dętka" w Łodzi

Tego jeszcze nie było - po raz pierwszy, każdy, kto chce zobaczyć, jak wyglądają kanały wykonane z cegły może to uczynić w Łodzi. W centrum miasta, pod placem Wolności otwarto dla zwiedzających jeden z tutejszych, świetnie utrzymanych kanałów, tzw. "Dętkę". Każdy, kto tam wchodzi jest zaskoczony, że budowla, która z nazwy i przeznaczenia nie budzi miłych skojarzeń zachwyca kunsztownym wykonaniem - bardziej przypomina zamkowy korytarz niż kanał.
czytaj więcej

Muzeum Kanału "Dętka" w Łodzi

"Dętka" to podziemny, owalny zbiornik na wodę, wybudowany w 1926 roku z myślą o płukaniu sieci kanalizacyjnej w centrum miasta. Jako jeden z pierwszych odcinków miejskiej kanalizacji zaprojektowany został przez brytyjskiego inżyniera, Williama Heerleina Lindleya. Nadzór nad całością prac budowlanych sprawował inżynier Stefan Skrzywan, budowniczy łódzkich wodociągów. Korytarzem "Dętki", wykonanym z czerwonej cegły można obejść Plac Wolności pod ziemią. Ma on ponad 142 metry długości i mieści ok. 300 metrów sześciennych wody. Jest wysoki na 187 centymetrów i szeroki na około półtora metra, co sprawia, że spokojnie można nim spacerować. Jest połączony zasuwami ze zbiegającymi się przy Placu Wolności kilkoma kanałami. Jeśli trzeba było oczyścić któryś z nich, "Dętkę" napełniano wodą i po otwarciu odpowiedniej zasuwy spuszczano ją do jednego z kanałów.

 


Wejście do kanału



Dziś zbiornik pod placem Wolności to budowla zabytkowa, bo sieć kanalizacyjną od ponad 30 lat czyszczą samochody ciśnieniowe. "Dętka" jest jednak utrzymana w doskonałym stanie technicznym i mogła stać się atrakcją turystyczną Łodzi oraz pionierskim założeniem muzealnym w skali całego kraju jako pierwszy tunel wodociągowy w Polsce otwarty dla zwiedzających. Udostępnienie jej szerokiej publiczności zaproponował Zakład Wodociągów i Kanalizacji. Projekt adaptacji "Dętki" wykonał Krzysztof Wardecki, a wystawę w kanale, który dziś jest częścią Muzeum Miasta Łodzi przygotował znany artysta Robert Kuśmirowski. Całość projektu została zrealizowana przy współudziale Urzędu Miasta Łodzi i łódzkiego Zakładu Wodociągów i Kanalizacji.



Łódzkie kanały - dzieło Lindleya i Skrzywana

 


Historia łódzkiej sieci wodociągowej sięga początków XX wieku. W latach 1901 - 1908, inżynier William Lindley przedstawił plan zaopatrywania miasta w wodę ze studni głębinowych, wywierconych w rejonie Łódź - Rzgów. Projekt ten jednak, ze względu na przewidywane wysokie koszty nie został przyjęty do realizacji. Kolejne poważne prace nad budową sieci kanalizacyjnej Łodzi rozpoczęto w 1925 roku. Pracami kierował inżynier Stefan Skrzywan, według projektu Williama Lindleya, który wykorzystał położenie topograficzne Łodzi. Od strony północno - wschodnich wzniesień w rejonie Nowosolnej i Stoków teren miasta opada stopniowo w kierunku południowo - zachodnim do doliny Neru, a różnice poziomów w skrajnych punktach przekraczają 100 metrów. To właśnie pozwoliło na zaprojektowanie i zbudowanie uregulowanej sieci kanałów, odprowadzających ścieki grawitacyjnie do oczyszczalni, którą zaczęto wznosić na Lublinku w 1932 roku.




Szczegóły oraz panoramiczny obraz patrz:
http://www.muzeum-lodz.pl/inne/detka.php
Przejdź do strony:
  • << Pierwsza
  • < Poprzednia
  • 19
  • 20
  • 21
  • 22
  • 23
  • 24
  • 25
  • 26
  • 27
  • 28
  • Następna>
  • Ostatnia >>
Societas Lindleiana, wszelkie prawa zastrzeżone
  • O nas
  • Lindleyowie
  • E-biblioteka
  • Nasze archiwum
  • Kontakt
  • Linki
Projektowanie stron internetowych: www.bedweb.pl