News
Zmarła Ursula Caspar, seniorka niemieckiej gałęzi rodziny Lindleyów
Życzenia świateczne 2022
Te piękne życzenia przesłało nam kierownictwo Warszawskich Wodociągów. Dzielimy się nimi z przyjaciółmi Societas Lindleiana!
The Institution of Civil Engineers (ICE) is one of the world's most respected professional engineering institutions and has attracted some of history’s most famous and influential civil engineers Throughout 2018, ICE celebrated its 200th anniversary, and hosted number of activities to show how civil engineering has transformed people’s lives and is safeguarding the future for their families.
Five members of the Lindley family were members of this prestigious institution. William Lindley joined the Institution of Civil Engineers in 1842, William Heerlein joined ICE in 1878, Robert Searles in 1881 and Joseph Lindley in 1899. In the 20th century Marie Lindley, the last civil engineer in the family, became in 1953 Associated Member and in 1972 she was the second woman in history of ICE to receive full Fellowship.
Short history of ICE
From humble beginnings in 1818, a small group of young engineers met in a London coffee shop and founded ICE, the world’s first professional engineering body. ICE asked Thomas Telford to become its first President in 1820. His appointment not only gave ICE a major boost – he designed and built all types of infrastructure and brought many new members in – but also played a huge part in shaping the ICE of today.
Since then, ICE has become home to many of history's greatest engineers and 200 years later, has grown to more than 92,000 members in more than 150 countries around the world.
More to read: https://www.ice.org.uk/about-ice/our-history
https://en.wikipedia.org/wiki/Institution_of_Civil_Engineers
Institution of Civil Engineers, One Great George Street, London SW1
|
The Family on the Lindleystreet in Frankfurt on Main. From l. to r.: Hanna Żelichowska, Karin Deubner, Ma Neubauer, Ursula Caspar, Beatrice Caspar, Alexander Caspara and Eugen Deubner
Day one – 30 August (Thursday)
|
From that day on we followed a master plan prepared by Eugen Deubner. We visited HESSENWASSER, MAINOVA and the municipal SEF (Stadtentwässerung, FFM), which supply the water, power and sewage respectively to the population of Frankfurt. Dr. Rödel, historian and retired monument preserver, gave us some information about civil engineering in Frankfurt between 1806 and 1914, as well as interesting information about the biographies of the Lindley’s in Frankfurt. Presentation took place in Goldstein Waterworks, where William and William H. Lindleys worked on the first modern water supply system for Frankfurt.
The same day was to the combined heating and power plant, Heizkraftwerk WEST. Extensive tour was conducted by a passionate man Mr. Joachim Siebenhaar. And there was a lot of history as well. William H. Lindley built his first electric power plant in Frankfurt (1892-1896), with Oskar von Miller.
Day two – 31 August (Friday)
|
On all locations we were treated with great esteem and were able once more to realize how important the Lindleys were also for this city.
After the tour we went to the city and met Mr. Volker Harms-Ziegler, an historian from the City Archive, who gave us brief historical tour of Römer and Zeil.
Day three – 1 September (Saturday)
|
This day was organized by Ryszard Żelichowski. We went to Evangelical Reformed Church - West (Deutsch Evangelisch-Reformierte Kirche) on Freiherr vom Stein Strasse No. 8, (former Church of England) founded by William Heerlein Lindley. It was very disappointing since the church is gone and replaced by a big modern religious center of Evangelical Reformed Church. However, the commemorating stone has been preserved and exposed in front of a new religious center.
Next we went to former Blittersdorffplatz 29. It was another disappointment. The historical place is gone and the square is now called François-Mitterrand-Platz (he became a honorary citizen of Frankfurt a.M. in 1986).
We gave up walking through the Neue Mainzer Strasse (to No. 51, where the Getz family used to live). There was nothing to see either. The number 51 is incorporated into huge new Frankfurter Sparkasse and the street has become mainly a brick-canyon for the mass city traffic.
Later we took tram No. 11 to Lindleystrasse, and it was rewarding. It has been built-up with many decent houses and the East Harbour (Osthafen) has been renovated and decorated with a monument dedicated to the city-mayor Franz Adickes (1890-1912), under whose authority W.H. Lindley worked until 1896.
Departures, 2 September (Sunday)
Afteer the breakfast we went to our own destinations. We have planned next family-reunion for 2014 in England. Full report on the family-reunion you can see : E-library on this page |
Ursula Caspar, córka Beatrix Fanny Caroline (1907-1989) i Eduarda Eberharda Caspara (1899-1977) wychowywała się w domu rodzinnym w Mannheim, gdzie najstarsza córka Williama Heerleina Lindleya, Julia Fanny Elizabeth (1880-1943), do którego zapraszała na koncerty wybitnych muzyków. Jej mąż Robert Boveri (1872-1934), dyrektor oddziału Brown, Boveri & Co.,w tym mieście, światowej marki w branży elektroenergetycznej, był bardzo utalentowanym pianistą i wielbicielem muzyki klasycznej. Do Mannheim Ursula wraz z rodziną przybyła z Hamburga tuż po śmierci Roberta. Dom w Mannheim został zniszczony w alianckim ataku lotniczym a w wyniku wynikłego z tego powodu pożaru, spłonęły wszystkie pamiątki rodzinne.
Rodzina Casparów wojnę przeżyła na wsi w górach Schwarzwaldu, w południowo-zachodnich Niemczech. Po II wojnie światowej rodzina się rozproszyła się po świecie. Starszy brat zmarł w Brazylii, młodszy, chodząca encyklopedia wiedzy o rodzinie Lindleyów, zmarł w szwajcarskim Zurichu.
Na początku lat 50. XX wieku Ursula Caspar przebywała w Wielkiej Brytanii, odwiedzając rodzinę i wykonując dorywcze prace, aby nauczyć się języka angielskiego. W końcu osiadła w Monachium, gdzie podjęła pracę w wydawnictwie Carla Hansera, założonego w 1928 roku, jednego z niewielu istniejących wydawnictw niemieckich średniej wielkości, będącego w posiadaniu rodziny założycieli.W wydawnictwie Hansera Ursula Caspar przepracowała do emerytury.
W wydawnictwie tym zetknęła się z polską kulturą, gdy w 1959 roku ukazał się pierwsza antologia poezji polskiej Karla Dedeciusa (1921-2016), urodzonego w Łodzi, największego tłumacza literatury polskiej na język niemiecki. Antologia nosi tytuł: Lektion der Stille. W 1980 roku został założycielem i pierwszym dyrektorem Deutsches Polen-Institut (Niemieckiego Instytutu Kultury Polskiej) w Darmstadt, instytucji zajmującej się popularyzacją polskiej twórczości w Niemczech oraz kontaktami między oboma narodami. W Instytucie tym w 2002 roku miała miejsce prezentacja książki Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu, tam też odbył się pierwszy rodzinny zjazd Lindleyów z Wielkiej Brytanii, Niemiec i Szwajcarii.
W 1997 roku, pisząc wspomnianą historię rodziny Lindleyów, autor tego wspomnienia i jego żona, zawarł z Ursulą Caspar wieloletnią przyjaźń. Kilka razy odwiedziła ona Warszawę podziwiając prace swojego pradziada. Uczestniczyła chętnie w zjazdach rodzinnych organizowanych w różnych europejskich miastach związanych z pracami Williama Heerleina Lindleya.
Zjazd rodzinny w Warszawie w 2006 roku. Ursula wskazuje tablicę pamiątkową poświęconą W.H. Lindleyowi
Zmarła w szpitalu, w wyniku splotu przewlekłych chorób. Uroczystość pogrzebowa odbędzie się 18 kwietnia o godzinie 11.15 na cmentarzu Nordfriedhof – Ungererstraße 130, w Monachium.
R. Żelichowski
Te piękne życzenia przesłało nam kierownictwo Warszawskich Wodociągów. Dzielimy się nimi z przyjaciółmi Societas Lindleiana!
Kolejny, trudny rok zbliża się ku końcowi. Co prawda,
covid nie zakłóca nam już atmosfery świątecznej, ale ogarnia nas smutek,
gdy patrzymy na los naszych wschodnich sąsiadów, walecznych Ukraińców.
Są powody do radości, ale też z niepokojem odbieramy wiadomości płynące do nas z tej części Europy. Wspomnijmy przy stole świątecznym tych, którym nie jest to dane. Zapomnijmy na chwilę o sporach nas dzielących, cieszmy się chwilą i czyńmy dobro wokół nas.
Niech święta te, nasi Drodzy Przyjaciele, przyniosą Wam chwilę zapomnienia, szczęścia i radości a Nowy Rok 2023 spełni Wasze marzenia.
Societas Lindleiana
Alfons Grotowski, główny inżynier miasta, radca Magistratu, budowniczy wodociągu praskiego a przede wszystkim zastępca głównego inżyniera Williama H. Lindleya, zmarł w Warszawie 18 listopada 1922 r., w wieku 90 lat, prawie całe pięć lat później niż młodszy od niego o dwie dekady brytyjski inżynier. Słynął z punktualności i długowieczności. Do 1919 r. pracował w Biurze Wodociągów i Kanalizacji.
Miał duże poczucie humoru i zachowało się w pamięci potomnych kilka anegdot. Jedną z nich przytoczył przed laty Feliks Ornowski: „Podczas pewnej uroczystości wodociągowej jakiś przyjezdny uczestnik, widząc krzątającego się raźnie siwiuteńkiego staruszka podszedł doń i przepraszając za zuchwałość zapytał o… datę urodzenia. Radca inżynier Grotowski z początku się zdumiał, lecz obracając całą rzecz w żart odpowiedział: O, wtedy jeszcze nikogo na świecie nie było. Jak to zauważył jegomość z prowincji, a Adam to pies? Pies nie pies, ale to był ogrodnik, nie człowiek z naszej branży wodociągowej, więc się nie liczy”- replikował ów jegomość.
Alfons Grotowski na świat przyszedł 23 lutego 1833 roku w Żarnowcu, obecnie wsi w województwie śląskim. Przyszły inżynier ukończył Szkołę Wyższą Realną w Kielcach i od 1850 r. rozpoczął pracę w Zarządzie Komunikacji w Warszawie. W 1868 r. zaprojektował i zbudował wodociąg praski, działający w latach 1869–1896. W 1875 r. uczestniczył w Komisji oddelegowanej do obejrzenia urządzeń wodociągowych w Anglii. W drodze powrotnej odwiedził Hamburg i Frankfurt nad Menem, gdzie zapoznał się z pracami Williama Lindleya. Po powrocie do Warszawy Komisja zaleciła zarządowi miasta zamówienie stosownych projektów przez brytyjskiego inżyniera. Był członkiem Komitetu Budowy Kanalizacji i Wodociągów. Na wniosek W.H. Lindleya otrzymał w 1888 r. nominację na zastępcę Głównego Inżyniera. Był współzałożycielem Towarzystwa Higienicznego i organizatorem pierwszej wystawy higienicznej w Warszawie.
W dniu 31 maja 1906 r. w drodze do pracy postrzelony został przez nieznanych sprawców, którzy obwiniali go o przyczynienie się do zaaresztowania strajkujących robotników wodociągowych, zdaniem prasy krajowej niesłusznie. Inżynier Grotowski zamach ten przeżył i doczekał późnej starości.
W 1936 r., z okazji 50. rocznicy uruchomienia wodociągów Lindleya na pl. Starynkiewicza w Warszawie, utworzono skwer jego imienia. Alfons Grotowski pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Literatura: Ryszard Żelichowski, Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu, Biblioteka Societas Lindleiana, Warszawa 2019, t.II, s. 264-266.
Tego lata dyrekcja Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji S.A. podjęła decyzję o konserwatorskim remoncie wieży wodociągowej na Stacji Filtrów przy ul. Koszykowej 81. Jak przypomniał Wojciech Bliżniak, autor tekstu na ten temat opublikowanym w branżowym piśmie „Wodociągowiec”, jest ro czwarty remont tego obiektu od 1937 roku.
Prace odbywają się pod nadzorem Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, a projekt wykonała firma A-projekt. Zakończenie prac przewidziane jest w grudniu tego roku.
W swoje 136. Urodziny wieża odzyska dawne piękno, tak jak zaplanowali to William i William H. Lindleyowie. Czekamy na zimową iluminację!